“Όταν βελτιώνεσαι σημαίνει ότι αλλάζεις. Όταν γίνεσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις, σημαίνει ότι μπορείς και εξελίσσεται όταν πρέπει. Όταν όμως μεταλλάσσεται σε κάτι… “άλλο”, υπάρχει σοβαρός κίνδυνο για όλους τους υπόλοιπους… “
Όλοι μας κάποια στιγμή… σε κάποια ανάγκη, αναζητήσαμε τον καλό λογιστή, να μας συνδράμει στην απόδραση από επικίνδυνους στενωπούς και φορολογικά μονοπάτια, στα οποία, είτε η άγνοια, είτε κάποιες λανθασμένες αποφάσεις μας οδήγησαν, με τη δαμόκλειο σπάθη του κράτους να κρέμεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας…
Η επιλογή του σωστού λογιστή για την οποιαδήποτε επιχείρηση, είναι μια πολύ κρίσιμη απόφαση για την πορεία της. Ο σωστός επαγγελματίας φοροτεχνικός, μπορεί να προωθήσει την υγιή ανάπτυξη της επιχείρησης, ενώ η μη ύπαρξης του μπορεί να την φέρει σε κίνδυνο. Ιδιαίτερα αν η επιχείρησή είναι καινούρια, χρειάζεται γερά θεμέλια για ν’ αναπτυχθεί με επιτυχία και να μπορέσει ν’ αξιοποιήσει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Το σίγουρο είναι πως το έργο ενός λογιστή απαιτεί υψηλό βαθμό υπευθυνότητας, ακρίβειας και οργάνωσης. Μια παράληψη του μπορεί να έχει τεράστιες επιπτώσεις με αρνητικό πρόσημο για την επιχείρηση.
Ο καλός λογιστής όπως ο Θοδωρής, ο Μανώλης που εμένα προσωπικά με έχουν σώσει από δύσκολους σκοπέλους και υφάλους, ή οποιοσδήποτε άλλος, βρίσκεται εκεί, όχι μόνο για να οργανώσει και να ελέγξει τα οικονομικά, αλλά για να φροντίσει με νόμιμους τρόπους τον περιορισμό της άσκοπης και αχρείαστης φορολόγησης, μέσω επενδύσεων και ορθής διαχείρισης των οικονομικών της εταιρείας της οποίας τα οικονομικά έχει αναλάβει… Είναι ο άνθρωπος που στο χέρι του βρίσκεται η οικονομική ευημερία της εταιρείας, σε αγαστή πάντα συνεργασία με τη διοίκησή της, την οποία υποχρεούται να καθοδηγεί και να προστατεύει…
Ο καλός λογιστής μπορεί… αν είναι και λίγο τυχερός, να φθάσει ψηλά -να δημιουργήσει ο ίδιος μια δική του επιτυχημένη εταιρεία, ή ακόμα και να αναλάβει την γενική οικονομική διεύθυνση ενός μεγάλου οργανισμού, με τζίρους πολλών δισεκατομμυρίων… αλλά μέχρι εκεί -αυτό είναι και το ταβάνι των φιλοδοξιών και της πιθανής εξέλιξής του!!
Θα πει κάποιος: “μα υπάρχουν λογιστές που φθάνουν ακόμα ψηλότερα… που γίνονται βουλευτές, υπουργοί, ακόμα και πρωθυπουργοί…” και θα διαφωνήσει ως προς το ταβάνι της πιθανής εξέλιξής του… Σίγουρα έχει δίκιο και κανένας δεν μπορεί να του το στερήσει, όμως για να φθάσει εκεί χρειάζεται να ταιριάξουν αρκετοί παράμετροι… από τη γέννησή του, αλλά να διαθέτει και τα κατάλληλα γονίδιά – μόνον έτσι θα τρυπήσει το ταβάνι που έχει οριστεί από το κατεστημένο, που ελέγχει τα πάντα, χωρίς να ρωτάει εμάς τους ιθαγενείς που γεννηθήκαμε μικροί και ταπεινοί, με αυστηρά οριοθετημένες δυνατότητες στην όποια εξέλιξή μας.
Δεν θα χρειαστεί όμως ούτε καν να τρυπήσει το ταβάνι – αυτό θα φροντίσει να το σπάσει το τζάκι από το οποίο προέρχεται, χωρίς ο ίδιος να χρειαστεί να κουνήσει ούτε το δάχτυλό. Άσχετα αν στην πραγματικότητα εργάστηκε ποτέ, το τζάκι έχει φροντίσει για την προϋπηρεσία του σε θέσεις που είναι απρόσιτες και απαγορευτικές για κοινούς θνητούς εκτός τζακιών. Ακόμα και χωρίς προσόντα, προσγειώνονται σε βουλευτικά, ευρωβουλευτικά γραφεία, στη Βουλή ή σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης μεγάλων τραπεζών ή οργανισμών – το τζάκι βλέπετε, φροντίζει για την κάθε λεπτομέρεια…
Η συνέχεια λαμβάνει χώρα εκτός των νόμων της εξέλιξης του Δαρβίνου, με τα γονίδιά του να είναι διαφορετικά και πανέτοιμα να μεταλλαχθούν, μόλις καθίσει στην πολυθρόνα της εξουσίας – εκεί ο καλός λογιστής του παρελθόντος, που φρόντιζε να προστατεύσει τα χρήματα του εργοδότη του, δεν υπάρχει πια… Έχει εξαφανιστεί!
Στη θέση του βρίσκεται ένας άλλος, που ουδεμία σχέση έχει με τον προηγούμενο και η αποστολή του είναι να αφαιρέσει όσο περισσότερα μπορεί από τις επιχειρήσεις και τους πολίτες και στη συνέχεια να τους επιστρέψει ψίχουλα για την τιμή των όπλων, με το βλέμμα καρφωμένο στις επόμενες εκλογές και το μυαλό κολλημένο στις φρούδες υποσχέσεις που θα δώσει… για το καλό μας.
Όσο παρατηρώ το επιτηδευμένο, σαν σκίτσο ενός περίεργου ζωγράφου, πρόσωπο ενός τέτοιου ανθρώπου, τόσο πιο αντιπαθητικό και αχώνευτο μου φαίνεται. Το γνώριμο πρόσωπο, που είχα μάθει τόσα χρόνια να αντικρίζω σαν κάτι το αυτονόητο… και τώρα χαραγμένο με τις ρυτίδες μιας διεφθαρμένης ωριμότητας, αυτό το πρόσωπο έγινε ξαφνικά αποκρουστικό και το κυριότερο… έπαψε να φαντάζει οικείο. Είναι το μούτρο ενός περίεργου τύπου, που μια αδιάφορη μοίρα το έχει μπλέξει αξεδιάλυτα μέσα στις ζωές μας, χωρίς να κάνει καν τον κόπο να μας ρωτήσει. Νοιώθω πως πρέπει να ξεμπερδεύουμε μια και καλή από τέτοιους περίεργους ανθρώπους, που στα χρόνια που πέρασαν υποδύονταν κάποιον άλλον που όμως δεν ήταν… και εμείς το χάψαμε…
Ο νεοσσός αγωνίζεται για να βγει από το αυγό. Το εσωτερικό του αυγού είναι ο μόνος κόσμος που γνωρίζει. Αυτός που θέλει να γεννηθεί, πρέπει πρώτα να καταστρέψει έναν κόσμο. Έτσι και εμείς πρέπει να γκρεμίσουμε τον σάπιο κόσμο στον οποίο μας σπρώχνουν να ζούμε και να αντικρίσουμε τον άλλον, στον οποίον πραγματικά θα άξιζε να ζούμε! Δεν θα μπορούσα με σιγουριά να ισχυριστώ, πως τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι όμως πεπεισμένος πως για να διορθωθούν, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουν…. Πρέπει να βγούμε στον άλλον, τον διαφορετικό κόσμο!
Μέχρι τότε όμως, ας ελπίσουμε πως ο Θεός θα μας φυλάει από μεταλλαγμένους λογιστές… που θέλουν να μας σώσουν!
