“Ποτέ μην ξεχνάς, πως τα χρόνια που κουβαλάς στην πλάτη αφορούν στον άρχοντα χρόνο! Το πόσο χρονών όμως αισθάνεσαι, αφορά μόνο σε εσένα! “
Ναι, το συνειδητοποίησα! Έχω γενέθλια σήμερα και πρέπει να χαίρομαι – έτσι δε λένε;
Κι όντως χαίρομαι που ανήκω σε εκείνους τους προύχοντας που απολαμβάνουν αυγές και ηλιοβασιλέματα αγαπώντας ακόμα και ανεκπλήρωτα κάποιες φορές – κάποιες άλλες όχι, που χαίρονται τον κάθε χειμώνα που φέρνει τις άνοιξες και τα καλοκαίρια! Σίγουρα δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, αλλά σάμπως έτσι δεν είναι η ζωή? Μεγαλώνεις και συνεχίζεις το αέναο ταξίδι στο χωροχρόνο, εκεί που η κάθε στιγμή μένει ανεξίτηλα χαραγμένη – όποια και αν είναι!
Μεγαλώνω, αλλά ποτέ δε με άγχωσαν τα χρόνια που περνούν από μπροστά μου κάθε χρόνο. Ούτε η ηλικία με ενοχλεί. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αριθμός ανάμεσα σε άλλους αναρίθμητους. Η ζωή δεν έχει σχέση με αριθμητική, εξισώσεις και διανύσματα!
Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους αριθμούς – είναι τόσο ξύλινοι και άχρωμοι που με κάνουν να τους αντιπαθώ. Μόνο οι λέξεις πάντα με γοήτευαν… οι λέξεις που εμπεριέχουν κρυμμένα συναισθήματα και εμπειρίες μιας ολάκερης ζωής, εκείνες οι λέξεις που περιγράφουν τις διαδρομές που έκανα, εκείνες που με φέρνουν κοντά στους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπάω!
Ναι… μεγαλώνω!… ε!… και; Ποτέ δε φοβήθηκα το χρόνο. Έχω μάθει να χαλαρώνω και ν’ απολαμβάνω τη διαδρομή, άλλοτε ισορροπώντας, άλλοτε ακροβατώντας και κάποιες φορές αλητεύοντας -πάντα ελεύθερος από κλισέ και πρέπει. Η ζωή με έμαθε να περπατώ σε πολυσύχναστες φωτισμένες λεωφόρους μα και σε ερημικά, σκοτεινά και κακοτράχαλα μονοπάτια. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ, πόσες φορές έπεσα προσπαθώντας να προλάβω τη ζωή και να τη ζήσω, καθώς και τις φορές εκείνες που σηκώθηκα από το γκρεμοτσάκισμα και ξεκίνησα πάλι από την αρχή. Δεν θυμάμαι ποτέ να παραπονέθηκα! Μόνο συνέχιζα έστω και λαβωμένος μέχρι να γιάνουν οι πληγές που έχασκαν!
Ναι, μεγαλώνω, μαθαίνω και με τον χρόνο να κυλά, γίνομαι πιο σοφός. Τώρα πια μπορώ να ξεχωρίσω τους “άλλους” από τους φίλους. Μοναχά εκείνους τους λίγους που κέρδισαν το δικαίωμα να βρίσκονται στη ζωή μου κρατώ. Άλλοι απλά υπάρχουν δίπλα και γύρω μου, αόρατοι σε κοινή θέα! Εκείνους που ήρθαν στη ζωή μου για να μείνουν και το απέδειξαν με πράξεις ψυχής, εκείνους κρατώ και για εκείνους νοιάζομαι. Εκείνους που χαίρονται με τη χαρά μου και νιώθουν τη λύπη μου. Εκείνους που δε δίστασαν ούτε διστάζουν να μείνουν δίπλα μου… μαζί μου, στα σκοτάδια που μπαίνω και βαδίζουν πλάι μου, μέχρι να βρούμε μαζί μια έστω μικρή χαραμάδα φωτός. Εκείνους που μέσα από στιγμές, γέλια και λύπες έγιναν οι άνθρωποι οι δικοί μου.
Μεγαλώνοντας, κάποια στιγμή -επιτέλους, έθαψα το τσεκούρι του πολέμου, έκανα ειρήνη με τον εαυτό μου, συμφιλιώθηκα με τους φόβους μου, εκείνους που δεν γνώριζα, μιας και πίστευα πως δεν φοβάμαι τίποτα, και εκείνοι μάλλον συρρικνώθηκαν και δε με τρομάζουν πια, έστω και υποσυνείδητα. Έβαλα φωτιά κι έκαψα ότι με πονούσε, και κάπου εκεί χορεύοντας γύρω από φλόγες, αποχαιρέτησα τους όποιους δαίμονες με καταδίωκαν… και σαν να ξαναγεννήθηκα.
Μεγαλώνω, και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια. Δεν ψάχνω πια την ουτοπία και δεν νοιάζομαι αν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γιατί τώρα πια έχω σιγουρευθεί, πως δεν έχω ανάγκη ούτε παραμύθια, ούτε ουτοπίες για να είμαι χαρούμενος. Ευτυχισμένος είμαι όταν είμαι μαζί με εκείνους που νοιάζομαι και με νοιάζονται -που αγαπώ και μ’ αγαπούν. Ευτυχισμένος είμαι για κάθε καινούρια καλημέρα και κάθε καληνύχτα που σιγοψιθυρίζεται. Και μου αρκεί να βλέπω χαμόγελα. Μου αρκεί που ακόμα μπορώ και κάνω όνειρα. Μου αρκεί που ακόμα μπορώ να χτίζω κάστρα στην άμμο. Κι αν τύχει να έρθει το κύμα και το γκρεμίσει, δεν πειράζει… δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Θα το χτίσω πάλι απ’ την αρχή.
Ναι βρε… μεγαλώνω, αλλά τα χρόνια που περνάνε, δεν γίνονται βάρος! Αντίθετα με κάνουν να νιώθω πολύ πιο ανάλαφρος, γιατί κοιτώντας πίσω, βλέπω όλα όσα κατάφερα. Πόσα χαμόγελα αλήθεια, πόσα δάκρυα, πόσες χαρούμενες στιγμές, πόσες απογοητεύσεις και πόσοι ψυχικοί τριγμοί… Αυτές οι εμπειρίες με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι σήμερα και μ’ έφεραν ως εδώ, με τα κατορθώματα, τα λάθη μου, τις αδυναμίες και τις επιλογές μου. Έτσι, κάθε πτυχή του προσώπου μου αντιπροσωπεύει και μια από τις στιγμές που έζησα. Κάποια στιγμή που σκοτείνιασα και χάθηκα σε σκέψεις, ή κάποια άλλη, που ο θυμός χαράχτηκε βίαια στο πρόσωπό μου. Μια στιγμή που τα δάκρυα άφησαν χαρακιές τα σημάδια τους, μια στιγμή που το γέλιο μου άλλαξε την έκφραση στο πρόσωπό μου.
Μεγαλώνω,, ωριμάζω, ηρεμώ, γαληνεύω και μετράω μόνο το πραγματικό νόημα της ζωής. Δε χάνω πλέον χρόνο με προβληματισμούς και διλήμματα. Δε ξοδεύω το χρόνο μου σε ανούσιες συζητήσεις. Θέλω μόνο σχέσεις και καταστάσεις ξεκάθαρες.
Εδώ και χρόνια μεγαλώνοντας, ποτέ δεν ένιωσα πως γερνάω. Μονάχα πως προχωράω ακόμα ένα βήμα παραπέρα στο ταξίδι μου. Μεγαλώνω και τολμάω να σπάω κανόνες και να ζω τα όνειρά μου. Πάντα επέλεγα και συνεχίζω να επιλέγω το ρίσκο -πολλές φορές ακροβατώντας, από ανούσιους συμβιβασμούς. Επιλέγω τη δράση από την ηρεμία, επιλέγω να δημιουργήσω το όποιο δικό μου μέλλον όπως αρέσει σ’ εμένα, και να μην είμαι απλά θεατής. Προτιμώ να κάνω τα πράγματα να συμβαίνουν, αντί απλά να τα περιμένω να συμβούν
Θα σβήσω λοιπόν το κεράκι μου – μια τούρτα με περιμένει να κάνω μια ευχή. Κλείνω τα μάτια, σε μια γρήγορη αναδρομή στο χθες, στο σήμερα και στο μετά. και συνεχίζω το δρόμο μου!..
Αφιερωμένο…
