Του Θοδωρή Γιάνναρου
Ναι, είναι ένας άνθρωπος, που κατεβαίνει όπως όλοι οι άλλοι απ’ τ’ αυτοκίνητό του, παρκάρει τη μηχανή του, ή επιστρέφει από κάποιο ταξίδι και περπατά στο αεροδρόμιο! Είναι ίσως καλοντυμένος, και πάντα ευγενικός στις συναναστροφές του! Όλα καλά θα πουν κάποιοι… ένας επιτυχημένος άνθρωπος… και ίσως να τον ζηλέψουν -μέχρι εκεί όμως!
Κανείς δεν θα δώσει σημασία σε άλλα σημάδια, που ίσως είναι επιμελώς κρυμμένα… αλλά δεν κρύβονται, όσο και αν ο ίδιος προσπαθεί να τα κρατήσει για τον εαυτό του και δεν μιλάει ποτέ γι’ αυτά που τον εξοντώνουν αργά αλλά σταθερά…
Κανένας ποτέ δεν αναρωτιέται τους λόγους που αυτός ο άνθρωπος είναι πάντα μελαγχολικός και ποτέ δεν χαμογελάει και αν το κάνει είναι γιατί πρέπει να το κάνει, προκειμένου να αποφύγει ερωτήσεις που δεν θα ήθελε να απαντήσει… γιατί ξυπνάνε θύμησες που πονάνε πολύ! Κανείς δεν αντιλαμβάνεται -ούτε οι κοντινοί του άνθρωποι, πως υποφέρει αόρατος σε κοινή θέα, περιμένοντας κάτι, που πιστεύει πως δεν θα έρθει ποτέ!
Ζει δύο ζωές -πολύ διαφορετικές η μια από την άλλη! Από τη μία ζει με την οικογένειά , με τους φίλους και τους συναδέλφους του, ενώ από την άλλη, νιώθει πως ζει και βιώνει μια άλλη διαφορετική ζωή, όπου όλοι του λένε πόσο δυνατός, ευπαρουσίαστος, έξυπνος και δουλευταράς είναι, αλλά όλα αυτά είναι ένα ψέμα, μιας και ο ίδιος γνωρίζεις πως μέσα σου βιώνει κάτι άλλο πολύ διαφορετικό… μια ζωή μοναχική και του είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μιλήσει γ’ αυτήν και να την περιγράψει.
Κάθε συνάντηση μαζί του είναι σαν ένας κρυφός αποχαιρετισμός. Ένας αποχαιρετισμός από φίλους, οικογένεια, γνωστούς και αγνώστους, όχι ότι θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του, αν και συμβαίνει αρκετές φορές, αλλά παγιδευμένος όπως είναι, βλέπει αυλαίες να πέφτουν, χωρίς να γνωρίζει ποια είναι η δική του, πως και πολυετή θα πέσει! Γνωρίζει όμως πως όταν πέφτουν αυλαίες που τον αφορούν, η δική του δεν θ’ αργήσει… και φοβάται -φοβάται να μιλήσει, είτε γιατί δεν πιστεύει πως κάποιος μπορεί να τον βοηθήσει, είτε δεν πιστεύει στη βοήθεια.
Όμως από την άλλη, σκέφτεται τα παιδιά του, που δεν θέλει με τίποτα να τους φορτώσει τη μαυρίλα γύρω του! Αυτό δεν το δέχεται με τίποτα, όπως και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να θολώσει τις ψυχές των ελάχιστων ανθρώπων που αγαπά και που τον νοιάζονται. Δεν έχει έτσι κανέναν άλλο τρόπο να κρυφτεί από το να παίζει θέατρο στους άλλους, όμως αυτό δεν πετυχαίνει στον εαυτό του -μάλλον τον τραβάει ακόμα πιο κάτω!
Αυτό που τον φοβίζει περισσότερο δεν είναι το σκοτάδι, μέσα στο οποίο ζει… οι σκοτεινές μέρες που έρχονται και φεύγουν… και μέχρι πού μπορείς να φθάσει, αλλά το ότι οι φίλοι και οι αγαπημένοι του δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι τους χάνει, η οικογένεια δεν νιώθει τι περνά, γιατί απλά δεν καταλαβαίνει, οι συνάδελφοι ίσως και να τον στραβοκοιτάξουν αν μάθουν και ίσως κάποια στιγμή χάσει τη δουλειά του και βυθιστεί μια και καλή στη μαύρη τρύπα που βρίσκεται μπροστά του και τον πετιμένει. Δεν θέλει κανενός τη λύπηση… δεν αποζητά τη συμπόνια… Θέλει μόνο να είναι πάλι ελεύθερος! Θέλει να βρει τον εαυτό του, να ταξιδέψει να χαθεί… Να τον πάρει το μυαλό του σ’ αυτά τα μέρη που αγαπά! Να μη φοβάται να ξεφύγει, μα ούτε να παρεκτραπεί και την καρδιά του να ανοίξει σε κάποιον περαστικό!
Η κατάθλιψη δεν είναι όπως όταν κάποιος
Χτυπήσει – είναι κάτι πολύ βαθύτερο! Στην κοινωνία, όταν κάποιος τραυματιστεί θα πάει στο νοσοκομείο, να τον εξετάσουν και να προχωρήσουν στην αποκατάσταση, Αργότερα κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας οι άνθρωποι θα του ανοίγουν την πόρτα να περάσει, θα τον βοηθούν με τα πράγματα που κρατά… θα τον βοηθούν όπου τον βλέπουν, ακόμα και αν ο ίδιος, δε νιώθει πως χρειάζεσαι βοήθεια.
Στην κατάθλιψη όμως, τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο διαφορετικά -ελάχιστοι γνωρίζουν γι’ αυτήν! Ίσως κάποιοι να φύγουν τρέχοντας αν ο φίλος μας τους εκμυστηρευθεί το πρόβλημά του και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που μένει σιωπηλός τόσα χρόνια υποφέροντας μέσα στη σκοτεινιά της ψυχής του!
Έχω ξαναγράψει για την κατάθλιψη στην προσπάθειά μου να μιλήσω και να προσπαθήσω να απελευθερωθώ. Θα αναρωτηθείτε ίσως, τι με έπιασε και έγραψα πάλι για αυτή την ασθένεια; Το έκανα, διότι εγώ είμαι ένας από τους χιλιάδες που βασανίζονται από τα σκοτάδια της κατάθλιψης… που από το 2015 παλεύει να ξεφύγει! Πώς όμως να πάρω βοήθεια όταν ποτέ δεν την έχω ζητήσει; Πώς θα μου δοθούν απαντήσεις, όταν αποφεύγω να θέσω ερωτήσεις και να ανοιχτώ… Έτσι, απλά συνεχίζω τη ζωή μου παίζοντας θέατρο, σαν τίποτα να μην συμβαίνει και ότι είναι να συμβεί με μένα, θα συμβεί;
Μόνο ένας άνθρωπος που έχει βιώσει ή βιώνει το τέρας της κατάθλιψης, μπορεί να μιλήσει γι’ αυτήν! Πολλά θα μπορούσε να κάνει η Πολιτεία αν το ήθελε και πολλούς θα μπορούσε να σώσει… αν την ενδιέφερε, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει, ούτε θα συμβεί, αν δεν αλλάξουν πολλά, πράγμα δύσκολο!
