Μιλώντας αποκλειστικά για τον εαυτό μου και για τον στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μου… ναι όλοι, ειδικά μετά την εκτόξευση των τιμών των καυσίμων, θα ήθελα -θα θέλαμε να αποκτήσουμε ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο… τουλάχιστον για τις μετακινήσεις εντός της πόλης. Ναι, είναι δελεαστική η προοπτική του κέρδους τόσο για τον οικογενειακό προϋπολογισμό, όσο και για την προστασία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή!
Ωστόσο υπάρχουν προβλήματα, με προεξέχον εκείνο της έλλειψης φορτιστών και ταχυφορτιστών στην Ελλάδα, λόγω του “δυσκίνητου” του ΔΕΔΔΥΕ και της χρονοβόρου -μέχρι και ένα έτος, διαδικασίας ύπαρξης υποδομών (υποσταθμών) για τη ρευματοδότηση ειδικά των ταχυφορτιστών! Σε κάθε περίπτωση, η ηλεκτροκίνηση -ειδικά στη χώρα μας… γεννιέται και πεθαίνει στους φορτιστές. Η Ελλάδα δυστυχώς συγκαταλέγεται στην πενταμελή ομάδα υποανάπτυκτων στην ηλεκτροκίνηση χωρών που διαθέτουν τα λιγότερα σημεία φόρτισης, δίπλα στην Μάλτα, τη Βουλγαρία, τη Λιθουανία και τη Κύπρο, ενώ από την άλλη, χώρες όπως η Ολλανδία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία και η Ιταλία, ήδη βρίσκονται πολλά βήματα μπροστά και πολύ κοντά πλέον στο στόχο τους.
Κάπως έτσι εμφανίζεται το “Range anxiety” στους ήδη κατόχους ηλεκτρικών αυτοκινήτων ή στους εν δυνάμει υποψηφίους αγοραστές ηλεκτρικών οχημάτων (αυτοκινήτων και μοτοσικλετών), Με τον όρο Range anxiety περιγράφεται το άγχος του οδηγού για το εάν το αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού διαθέτει τα απαραίτητα καύσιμα για να φτάσει στον προορισμό του και στη διαδρομή τα βενζινάδικα είναι είτε κλειστά είτε απλά δεν υπάρχουν. Για τους οδηγούς ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων το άγχος αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές, λόγω της ανυπαρξίας υποδομής και δικτύων φόρτισης κάτι που αποτελεί ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι… “ηλεκτρικοί” οδηγοί.
Η ανάγκη εξάπλωσης του δικτύου φόρτισης με τη σωστή γεωγραφική διασπορά αποτελεί προαπαιτούμενο, έτσι ώστε να καλύπτεται η ελληνική επικράτεια! Αποτελεί δηλαδή τον ακρογωνιαίο λίθο και τη ουσιαστικότερη προτεραιότητα προώθησης της ηλεκτροκίνησης αυτή τη στιγμή στη χώρα μας και αν γίνει εφικτό και επιλυθούν τα προβλήματα αδειοδότησης των σταθμών φόρτισης, ο Έλληνας θα μπορεί να απαλλαγεί από το “στρες της μπαταρίας” και θα μπορέσει ν’ απολαύσει την καθαρή οδήγηση που προσφέρει η ηλεκτροκίνηση.
Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, οι εγκρίσεις αδειοδοτήσεις μπορεί να καθυστερήσουν έως και ένα+ έτος.
Μέχρι σήμερα για μεγάλη ελληνική εταιρεία έχουν εγκριθεί περίπου 40 ταχυφορτιστές, που θα καλύπτουν γεωγραφικά όλη τη χώρα και η στόχευση είναι, να δημιουργηθούν περί τους 100 μέχρι το τέλος του 2023, ενώ άλλη ξεκίνησε με την εγκατάσταση ενός ταχυφορτιστή σε κάθε ΣΕΑ στην Ιόνια Οδό. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν ήδη εδώ και καιρό εντοπίσει ότι η Ελλάδα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υποχρεωτική εγκατάσταση σταθμών ταχείας φόρτισης ανά 60-80 χλμ. στους αυτοκινητοδρόμους και στους κεντρικούς οδικούς άξονες. Μέχρι σήμερα όμως λίγα πράγματα έχουν γίνει και οι ιδιοκτήτες ηλεκτρικών οχημάτων βολεύονται… με την οικιακή τους πρίζα και όπου τους βγάλει,.
Παρ’ όλ’ αυτά, ένα σχετικά ευρύ δίκτυο απλών όμως φορτιστών (που σίγουρα δεν βολεύουν) έχει αναπτυχθεί σε 60 περίπου πόλεις, σε συνεργασία με αλυσίδες καταστημάτων όπως σούπερ μάρκετ καθώς και καμιά 10ριά έχουν εγκατασταθεί σε κομβικά σημεία, όπως το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος και τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Στο μέχρι τώρα ταξίδι τους στην ηλεκτροκίνηση, οι ελληνικές εταιρείες έχουν καταγράψει και τις πρώτες “παιδικές ασθένειες” που εμφανίζει κάθε νέα αγορά, ήδη όμως έχουν εμφανιστεί αρκετές… πρώιμες που αφορούν στην ηλεκτροκίνηση, τουλάχιστον σε όσα ισχύουν “σήμερα”
Για παράδειγμα, η ανάπτυξη δικτύου ταχυφορτιστών με ισχύ άνω των 50 κιλοβάτ που δίνουν στον οδηγό τη δυνατότητα για πλήρη φόρτιση μέσα σε μισή ώρα, είναι ακόμα ανεπαρκής και οι διαθέσιμοι απλοί φορτιστές μπορούν να φορτίσουν την μπαταρία του αυτοκινήτου εντός 2-2,5 ωρών, κάτι που σίγουρα δεν βολεύει τους περισσότερους! Ο λόγος είναι η αδυναμία του ΔΕΔΔΥΕ να δημιουργήσει έξτρα υποσταθμούς για να καλύψει τη ζήτηση, ενώ για τους απλούς φορτιστές η διαδικασία είναι και απλή και γρήγορη… μόνο που δεν βολεύει!
Πρέπει να σοβαρευτούμε και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, πρέπει να βοηθήσουν, ώστε να απλοποιηθούν οι διαδικασίες ως προς τις αδειοδοτήσεις και να αυξηθούν με ταχείς ρυθμούς τα προσβάσιμα σημεία φόρτισης στην επικράτεια, όπου κομβικό ρόλο θα παίξουν και οι δήμοι, που πρέπει υποχρεωτικά πλέον, να εναρμονιστούν με τις κοινοτικές οδηγίες, που προβλέπουν τουλάχιστον ένα σημείο φόρτισης ανά χίλιους κατοίκους. Εδώ όπως φαίνεται, οι ιδιώτες μέσω ΣΔΙΤ, θα παίξουν τον απαραίτητο κομβικό ρόλο!
Το θέμα της τιμής φόρτισης απασχολεί επίσης τις εταιρείες, ιδίως στην παρούσα συγκυρία των υψηλών τιμών. Η τιμή φόρτισης για ταχυφορτιστές κυμαίνεται γύρω στα 50-60 λεπτά ανά kWh, με ΦΠΑ 24% και πρέπει τουλάχιστον να μειωθεί από πλευράς φορολογίας και ο ΦΠΑ να οδεύσει στα επίπεδα του 6%, που ισχύει για την ηλεκτρική ενέργεια, κάτι που θα “έριχνε” το συνολικό κόστος κατά 15-20 περίπου τοις εκατό!
Ένα άλλο κομβικό πρόβλημα που τίθεται από τις εταιρείες, είναι το μεγάλο κόστος για την εγκατάσταση, που μόνο κατά το 25% το πολύ αφορά στο ίδιο το μηχάνημα, με το μεγαλύτερο μέρος να αντιπροσωπεύει το κόστος σύνδεσης με το δίκτυο, όταν απαιτείται αύξηση της ισχύος (ταχυφορτιστές) ή νέος μετασχηματιστής και μέρος αυτού του υπερβολικού κόστους πρέπει να χρηματοδοτηθεί ίσως από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Εν κατακλείδι: το κόστος αλλά και το εύρος αυτονομίας για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα εξακολουθούν να είναι οι σημαντικότερες προκλήσεις της βιομηχανίας ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που ασχολούνται υπέρ-εντατικά, σχετικά με το πώς θα μπορέσουν να ενσωματώσουν μεγαλύτερης χωτητικότητος μπαταρίες στην χαμηλότερη δυνατή τιμή στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, προκειμένου αυτά να γίνουν πιο δελεαστικά στους εν δυνάμει πελάτες. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, αν οι ίδιοι οι προμηθευτές μπαταριών ανά τον κόσμο, θα μετατραπούν στους απόλυτους πρωταγωνιστές και θα επισκιάσουν ακόμα και τους ίδιους τους κατασκευαστές των ηλεκτρικών αυτοκινήτων!
Τέλος ένα άλλο πρόβλημα που θ’ αντιμετωπίσουν οι “ηλεκτρικοί οδηγοί”, είναι το κόστος των αναβαθμίσεων του λογισμικού των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που όπως φαίνεται, θα λειτουργούν όλο σ τα νέα smart-phones, που αν δεν αναβαθμιστούν πέφτει η απόδοσή τους!
Θα πει κανείς: “…μα η αναβάθμιση στα smart-phones είναι δωρεάν!“. Συμφωνώ, όμως η αυτοκινητοβιομηχανία, δεν έχει καμία σχέση με τη βιομηχανία των κινητών τηλεφώνων, μιας και το κυρίως έσοδό της προέρχεται από την πώληση ανταλλακτικών και τα υποχρεωτικά service των αυτοκινήτων! Έτσι λοιπόν και λόγω του ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι σχετικά απλές ηλεκτρομηχανικές κατασκευές, οι εταιρίες σε μπορούν να περιοριστούν μόνο στο κέρδος που προκύπτει από την αλλαγή μπαταριών κάθε 7-10 χρόνια, αλλά θα μετακυλήσουν την προσδοκία κέρδους αλλού και αυτό είναι οι αναβαθμίσεις!
Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας, την έλλειψη “μπέσας” από την Πολιτεία που τώρα υποστηρίζει και δίνει κίνητρα! Μόλις όμως αρχίσουν να κυκλοφορούσαν πολλά ηλεκτρικά αυτοκίνητα και θα αρχίσει να χάνει διαφυγούσες εισπράξεις από τα καύσιμα, θα φορολογήσει με άδικους φόρους και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, χωρίς οι ιδιοκτήτες να μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό!
Μην ξεχνάμε τι έγινε με τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα! Πριν μια εξαετία-επταετία πριμοδοτεί το η αγορά τους και δεν πλήρωναν οι ιδιοκτήτες τους τέλη κυκλοφορίας! Όμως κάποια ωραία πρωία, τα πάντα ακυρώθηκαν και τα πετρελαιοκίνητα εξισώθηκα με τα βενζινοκίνητα!
Θέλει προσοχή και σκέψη η ηλεκτροκίνηση και προ πάντων “εγγυήσεις” από την αφερέγγυα Πολιτεία!
