“Η αποτυχία είναι μια παράκαμψη… Ούτε αδιέξοδο είναι, ούτε μονοπάτι!”
Δεν είναι και λίγα αυτά που έχουμε περάσει τα τελευταία 12 χρόνια, με χτυπήματα που έρχονταν από παντού και σίγουρα δεν ήταν ήπια -μάλλον βάναυσα και ανελέητα ήταν για τους περισσότερους εξ’ ημών… που γκρέμισαν και σμπαράλιασαν την όποια ατομική και κοινωνική συνοχή…
Σίγουρα μια αποτυχία, ειδικά μια τέτοια που δεν ήταν στο χέρι του παθόντος να μην συμβεί, δεν είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, καθώς τα όνειρα που μπορεί να έχει διαλύονται ξαφνικά και βίαια και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να μπορέσουν να “επουλωθούν” οι πληγές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί λένε ότι μια “αποτυχία” -ειδικά όταν ανατρέπει μια ολόκληρη πορεία και έναν συστηματοποιημένο τρόπο ζωής, είναι σαν ένας μικρός θάνατος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε ανθρώπου που βιώνει μια μεγάλη και απρόσμενη αποτυχία ή καταστροφή έκει έξω, είναι πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να μαζέψει τα συντρίμμια του, να τερματιστεί επιτέλους αυτός ο αβάσταχτος πόνος που βιώνει και να προχωρήσει με τη ζωή του παρακάτω. Δεν υπάρχουν πολλές λύσεις, τη στιγμή που ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές ενέργειες. Πρέπει να παρθεί η απόφαση και με κάποιο τρόπο, να ξεπεραστούν όλα αυτά που συνέβησαν! Το να ξεπεραστεί μια τέτοια κατάσταση, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει να ξεχαστεί, διότι και έχει ήδη συμβεί και έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στο χωροχρόνο, που δεν ξεχνά και συντηρεί τα πάντα… για πάντα, στον πραγματικό τους χρόνο! Πρέπει πάση θυσία να ξεκινήσει η διαδικασία της επούλωσης, που δεν είναι διόλου εύκολο να ξεκινήσει, καθώς ο νους είναι συνεχώς κολλημένος εκεί στην αποτυχία και τα γιατί πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας έναν αέναο φαύλο κύκλο που σίγουρα δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά ή μάλλον μπορεί -στην οριστική αυτόεξόντωση.
Κάθε αποτυχία είναι μια απώλεια, ωστόσο μπορεί να θεραπευτεί αν αναλογιστεί κανείς τι πραγματικά σημαίνει αυτή η αποτυχία.
Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να γίνει κατανοητό τι ήταν αυτό που θέλατε εξαρχής από τη ζωή σας. Ήταν μήπως η άνεση, η ασφάλεια, ή η αναγνώριση;
Αν ήταν η άνεση ως αίσθηση επιβεβαίωσης, μπορείτε να την αναζητηθεί στην οικογένεια και τους φίλους. Αν ήταν η ασφάλεια, ρωτήστε τον εαυτό σας τι είναι αυτό που χάσατε και νιώθετε τώρα ανασφαλής. Αν ήταν η αναγνώριση, θα πρέπει να πείσετε τον εαυτό σας ότι δεν είναι δυνατόν να αποτυγχάνετε συνεχώς και σίγουρα δεν είστε ο μόνος που επλήγη. Κοιτάξτε γύρω σας και αφουγκραστείτε…
Η διαφορά με τους ανθρώπους που προχωράνε στην ζωή τους είναι ότι γνωρίζουν ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του γεγονότος που τους ανέτρεψε τη ζωή και του ίδιου τους του εαυτού. Διαχωρίζουν αυτά τα δύο και γι αυτό μπορούν και βρίσκουν άνεση, ασφάλεια και αναγνώριση σε κάποιους άλλους τομείς της ζωής τους, και δεν χρειάζονται οπωσδήποτε την παλιά τους ζωή για να τους τα προσφέρει. Στο κάτω κάτω, ας μην παραβλέψουμε το γεγονός, πως οι αποτυχίες προσφέρουν εμπειρίες που εν δυνάμει μπορούν να οδηγήσουν σε επιτυχίες -τίποτα δεν συμβαίνει για το τίποτα! Όλα που μας συμβαίνουν είναι συμπτώσεις και μηνύματα καθοδήγησης για καλύτερες μέρες στο μέλλον.
Κάντε τη δική σας επανάσταση. Η προσωπική ζωή, η καριέρα, η οικονομική κατάσταση και η αυτοπεποίθησή σας θα μεταμορφωθούν εκπλήσσοντάς σας. Εδώ βρίσκεται το “μαγικό” σημείο του κανόνα.
Μικροί στόχοι που αποτελούν μικρά ποσοστά του μεγάλου σας στόχου. Αυτό που χρειάζεται να κάνετε είναι να πάρετε ένα μεγάλο στόχο-όνειρο, να τον σπάσετε σε μικρότερους στόχους. Στη συνέχεια, να πάρετε αυτούς τους μικρότερους στόχους και να τους σπάσετε σε ακόμα πιο μικρούς.
Αμέσως μετά δημιουργήστε ένα σχέδιο δράσης για κάθε έναν από αυτούς τους μικρούς στόχους. Το ένα στοιχείο από το σχέδιο δράσης σας αντιστοιχεί σε ένα μικρό ποσοστό της αλλαγής που στοχεύετε και το μόνο σίγουρο είναι, πως σύντομα θα νιώσετε τη διαφορά… και θα αισθανθείτε πως βρίσκεστε πιο κοντά στο στόχο σας από ποτέ.
Σε λίγο χρόνο από σήμερα, η ζωή σας μπορεί να γίνει κατά πολλές φορές καλύτερη από πριν και πιο απελευθερωμένη!
Αποτυχημένος δεν είναι αυτός που πέφτει! Είναι εκείνος που αρνείται να σηκωθεί
Και μην ξεχνάτε: κάποιοι από αυτούς που έφυγαν για τους δικούς τους λόγους, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έφυγαν, αλλά τριγυρίζουν κάπου κοντά, έτοιμοι να σας προσφέρουν μια αγκαλιά και να σας συνοδεύσουν στην προσπάθεια που καταβάλετε…
Η στιγμή της “διάλυσης” ή αλλιώς… του… “έπιασα πάτο”, είναι τελικά μια μοναδική , επίπονη διαδικασία να κάνει κανείς τα καλύτερα και ουσιαστικότερα ,ξεκαθαρίσματα πρώτα μέσα του, με τον εαυτό του και έπειτα με τον περίγυρο. Και είναι ο πάτος σκοτεινός , κρύος , γλιστερός, γεμάτος φιδάκια άλλοτε φανερά άλλοτε ύπουλα κρυμμένα, γεμάτος σκιές και μοναξιά και άρνηση να κουνηθεί κάποιος ακόμα και λίγο. Νομίζει πως αν προσπαθήσει να κάνει ένα βήμα μπροστά, θα φάει τα μούτρα του χειρότερα, διότι την ελπίδα του την έπνιξαν, κάτι μαύρες σκιές που καιρό καρτερούσαν να του δώσουν την τελική σπρωξιά.
Και όσο βολοδέρνει εκεί κάτω σαν το ζόμπι , εκεί πάνω υπάρχει ζωή που εξελίσσεται. Ζωή που χρειάζεται επαναπροσδιορισμό και αποφάσεις. Δύναμη και θέληση που μόνο ο ίδιος μπορεί να δώσει στον εαυτό του. Γιατί κακά τα ψέματα… στον πάτο κανένας δε θέλει να του κάνει παρέα. Και γιατί να το θελήσει άλλωστε;
Έπιασες πάτο; Και λοιπόν! Τώρα έχεις μόνο ένα δρόμο. Προς τα πάνω!!!
Και μην ξεχνάς: Όσοι έπιασαν πάτο και σηκώθηκαν, ποτέ δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να ξαναπέσει!
