Είναι πλέον γεγονός, πως σε μια κλειστή “φάμπρικα επιλέκτων”, ισχύουν άλλοι κανόνες και άλλοι νόμοι με κραυγαλέες διαφορές ως προς την ανοχή λόγων και πράξεων προς τους υπόλοιπους εκτός του prive-club…
Εκεί στη φάμπρικα οι επίλεκτοι βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και τιμούν τα μέγιστα τις οφθαλμοφανείς διαφορές μεταξύ των Πατρικίων και των Πληβείων, έχοντας το μαχαίρι, το πεπόνι και φυσικά το άτυπο αλλά εμφανώς υπάρχον… ακαταδίωκτο!
Η υπεράσπιση του δικαίου απαιτεί επίπεδα ηθικής, δέσμευσης και αντοχής, που δυστυχώς δεν εκτιμούνται από κάποιους. Το να ακούει κανείς καθημερινά και κατά ριπάς να διακηρύσσονται βαρύγδουπα και φωναχτά δεσμεύσεις για τα δικαιώματα, την ισότητα και τις ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, τη στιγμή -σχεδόν ταυτόχρονα, που οι δεσμεύσεις αυτές μεταλλάσσονται σε αχνούς ψιθύρους άνευ αντικρίσματος και σημασίας, ενώ οι ανισότητες γιγαντώνονται και η πλειοψηφία των πολιτών πνίγεται στην ίδια της την ανάσα!
Από πότε δηλαδή, οι ισχυροί μιας φάμπρικας εκλεκτών, επιβάλλουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμη που τους δόθηκε, ενώ εμείς οι υπόλοιποι -οι αδύναμοι εκτός των τειχών της φάμπρικας πρέπει συνεχώς να υποχωρούμε τόσο, όσο η επίκτητη αδυναμία μας, μας επιβάλλει; Ούτε ο Θεός, αλλά ούτε και ο διάβολος θα συμφωνούσε με αυτό το έργο που παίζεται -έργο αδικίας, ανεντιμότητας και παραλόγου! Δύο μέτρα και δύο σταθμά ως φιλοσοφία διακυβέρνησης μιας χώρας, είναι μια άκρως επικίνδυνη στάση για τους εμπνευστές της, που προμηνύει αν όχι εκρήξεις, τουλάχιστον δυσφορία, αναγκαστικό αναστοχασμό και διορθωτικές ενέργειες από την πλευρά των πολιτών που φθάνουν και ίσως ξεπερνούν τα όρια των αντοχών και της υπομονής τους στον εμπαιγμό!
Είναι δυνατόν κάποιοι να στοχοποιούνται και να διαγράφονται από τα κιτάπια της όποιας κομματικής ύπαρξής τους, για μια ψευδεπίγραφη ξαφνική ευαισθησία, ενώ κάποιοι άλλοι από δημόσιο βήμα και εκπροσωπώντας μια ολόκληρη παράταξη, να απειλούν εκ του ασφαλούς, τους πολίτες, πως αν δεν προσαρμοστούν στα κελεύσματα της φάμπρικας… θα πεθάνουν σαν τα αδέσποτα; Σοβαρά κύριοι… και ο συγκεκριμένος, που σε κάθε ευκαιρία επικρίνει άλλους για ασήμαντα πράγματα, συνεχίζει και μετά την πρόσφατη αντιδημοκρατική εκτροπή του, να απολαμβάνει τα προνόμια μιας ντροπιαστική για όλους μας ασυλίας;
Η υπακοή και ο σεβασμός στο Δημοκρατικό Πολίτευμα και τους νόμους που το διέπουν, είναι νομοτελειακές συνθήκες, για την ίδια την ύπαρξη ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Ως εκ τούτου πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια από όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως κτηθείσας ισχύος και σίγουρα όχι μόνο λόγω της ηθικής υπόστασης ή άλλων αφηρημένων ή κατασκευασμένων εννοιών.
Το συγκεκριμένο αυτό ολέθριο ατόπημα ενός δημοσίου προσώπου και δη υπουργού, καταδεικνύει ακριβώς τη διαφορετική λογική με την οποίαν κινείται η φάμπρικα σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεδομένης της στάσης που έχει κρατήσει σε άλλες περιπτώσεις. Βλέπετε, αν κάνει κάποιος το λάθος και απευθυνθεί λίγο πιο επιθετικά σε έναν λαθροεισβολέα που προσβάλει την Ελλάδα, τα αντανακλαστικά της φάμπρικας λειτουργούν ακαριαία και κατασταλτικά χωρίς ο κατηγορηθείς να έχει δικαίωμα αντιλόγου, ενώ αν μέλος της ίδιας της φάμπρικας απευθυνθεί με προσβλητικό τρόπο κατά της πλειοψηφίας των γηγενών, απλά ένα ψευτοκλαψούρισμα του στο γυαλί και μια συγνώμη της πλάκας… διορθώνει τα πράγματα και ούτε γάτα ούτε ζημιά -Τσίπας είναι αυτός, άνευ… τσίπας όμως!
Τελικά και απ’ ότι φαίνεται, όταν βρεθούν φυσιολογικοί άνθρωποι με κάποιον, που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, να είναι απόλυτα σίγουροι, πως αυτή είναι η μοναδική μεγάλη ιδέα που πέρασε ποτέ από τον δύσμοιρο εγκέφαλό του! Αν ήξεραν οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι, πόσο μικροί γίνονται όταν παλεύουν να δείξουν έπαρση, δεν θα το τολμούσαν ποτέ!
Έτσι όμως είναι η ζωή… έτσι είναι και οι άνθρωποι -τα είδη που κυκλοφορούν είναι διαφορετικά και κάποιες φορές ξεπηδούν και τα παράταιρα!
Οι όποιες “φάμπρικες”, από την πλειονότητα των σκεπτομένων πολιτών, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του γράφοντος, έχουν πλέον διαγραφεί από τα κιτάπια του νου! Είναι μη λογική και αξιοπρεπής η μόνη ελπίδα και η προσμονή της πλειονότητος των πολιτών για συμπαράσταση, να περιορίζεται στην συνεχή αναμονή για το μπαγιάτικο ξεροκόμματο, τις χάντρες και τα καθρεφτάκια, που προσφέρονται ως ελεημοσύνη, αλλά κυρίως ως οφθαλμαπάτη ενός δίκαιου κράτους συμμάχου και συνοδοιπόρου των πολιτών!
