“Να παλεύεις με τόλμη για το δίκιο σου ή να συμβιβάζεσαι. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλες επιλογές στη ζωή!”
Η πολιτική κατευνασμού ενός δύσκολου και ανέντιμου αντιπάλου δεν ξεπήδησε ξαφνικά στις μέρες μας από το πουθενά. Οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί και το αίσθημα αυτοσυντήρησης εθνών που βρίσκονται καταδικασμένα να υπάρχουν δίπλα σε ισχυρούς και αναθεωρητικούς γείτονες, έκανε την συγκεκριμένη πολιτική θεμιτή και αρκετές φορές σχετικά αποτελεσματική. Οι οπαδοί του κατευνασμού θεωρούν εαυτούς αδύναμους ή ανέτοιμους να αντιπαρατεθούν με τον ισχυρό! Έτσι επιλέγουν και κρατούν μια στάση συνεχούς υποχώρησης απέναντί του.
Η “Σύνοδος του Μονάχου” το 1938 και η πολιτική κατευνασμού της Βρετανίας απέναντι στον απειλητικό τότε Χίτλερ, τελικά όχι μόνον απέτυχε, αλλά αποδείχθηκε σε συνώνυμη της πολιτικής δειλίας έννοια! Από την άλλη ο συγκεκριμένος όρος αποδείχτηκε και συνώνυμος της ολοκληρωτικής καταστροφής, όπως το “Βατερλώ”… και τα παθήματα αυτά έχουν εμπεδωθεί στις πρακτικές εξωτερικής πολιτικής του Δυτικού Κόσμου με την Ελλάδα όμως να έχει μείνει μετεξεταστέα!
Η πολιτική “κατευνασμού” που είχε υιοθετηθεί από τη χώρα μας τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, είναι η πολιτική… της κότας, που παλεύει μια ζωή να αποφύγει το μοιραίο, τρέχοντας και ξεφεύγοντας προσωρινά από τον θηρευτή… και είναι καταδικασμένη να το κάνει μια ζωή, μιας και το σχέδιο του θηρευτή είναι και παραμένει το ίδιο -να φάει την κότα!
Αν τώρα στην συγκεκριμένη πολιτική παθητικής άμυνας μέσω κατευνασμού, προστεθούν και τα “φοβικά σύνδρομα” που διακάτεχαν τις Ελληνικές κυβερνήσεις χρόνια ακόμα και πριν την μεταπολίτευση, τότε δημιουργείται κλίμα υπόκλισης στον “νταβατζή” και εγγενής ηττοπάθεια… χωρίς αντίδοτο!
Δυστυχώς όμως, η πολιτική αυτή έδειξε περίτρανα πως δεν βγαίνει (βλέπε Κύπρο, Ίμια και σημερινή τουρκική επιθετικότητα). Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν μέχρι σήμερα, αδυνατούν να αντιληφθούν πολύ απλοϊκές έννοιες… δημοτικού… όπως, πως ένα κατηγορηματικό “όχι”, που προβάλλεται και ανακοινώνεται με σθένος, λόγω μιας βαθιάς πεποίθησης, είναι πολύ ανώτερο και πολύ πιο μεγαλειώδες από ένα φοβισμένο “ναι”, που λέγεται για να ευχαριστήσει ή, ακόμα χειρότερα, για να αποφύγει προσωρινά το πρόβλημα που όμως δυστυχώς θα εξακολουθήσει να υφίσταται και τίποτα δεν θ’ αλλάξει, ενώ η όποια σύρραξη… απλά θα μετατεθεί για λίγο αργότερα, με το πλεονέκτημα όμως να έχει δοθεί πλέον απλόχερα στον αντίπαλο, ενώ κάθε φορά που αυτό συμβαίνει όλο και κάποιο κέρδος θα αποκομίζει… Η πολιτική… της κότας αποτελεί βούτυρο στο ψωμί ανέντιμων και κακών γειτόνων! Τη στιγμή που κατευνάζεις τον αντίπαλο και συμβιβάζεσαι για λιγότερα από όσο δικαιούσαι, παίρνεις πάντα λιγότερα από όσα συμβιβάζεσαι -είναι απλή νομοτέλεια.
Είναι απογοητευτικό για τους πολίτες, μια κυβέρνηση που επέλεξε, να ξεκινά ως Δον Κιχώτης και να επιστρέφει ως Σάντσο Πάντσα! Αυτό συνέβαινε μέχρι σήμερα, όμως το ζητούμενο είναι, αυτό ν’ αλλάξει και επιτέλους να προβάλλουμε στους γείτονές μας εξ’ Ανατολών, τις κόκκινες γραμμές μας, βάσει των οποίων, σε περίπτωση που τις υπερβούν, να γνωρίζουν και το τίμημα που θα κληθούν να καταβάλουν! Κάτι φαίνεται να ξεκινά προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά σίγουρα έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε…
Αυτοί που υποστηρίζουν τον κατευνασμό και τον συμβιβασμό -κάποια περίεργα ινστιτούτα εντός των τειχών, είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι πρέπει να διαπραγματευθούμε με τους ταραχοποιούς Τούρκους στα ζητήματα που θέτουν, λες και κάποιο ευρηματικό επιχείρημα της Ελληνικής πλευράς, θα κατάφερνε να τους πείσει για τη λανθασμένη πολιτική τους έναντι της Ελλάδος, ώστε να τα βρούμε -χαμένος χρόνος!
Ας μην ξεχνάμε πως ο “κατευνασμός” και ο “συμβιβασμός” είναι μεν καλές ομπρέλες, αλλά πάντα αποδεικνύονται κάκιστες και άκρως επικίνδυνες όταν γίνονται στέγες…
Μια χαρά και έξω απ’ τα δόντια, τα είπε ο Αντώνης Σαμαράς! Πρέπει να αλλάξουμε στάση και την πολιτική του κατευνασμού να την αφήσουμε πίσω μας οριστικά!
Οι Τούρκοι σιγά σιγά προσθέτουν ανύπαρκτα θέματα στην ατζέντα τους, ώστε αν καταφέρουν ποτέ να σύρουν την Ελλάδα σε διαπραγμάτευση, να φανούν και μεγαλόκαρδοι! Θα πουν… “βγάζουμε από την ατζέντα μας λ.χ. πέντε θέματα και ελάτε να συζητήσουμε τα υπόλοιπα δέκα. Έτσι, πάντα κάτι θα κερδίσουν! Αυτή δεν ήταν πάντα η τακτική τους;
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι: εμείς τι κάνουμε; Ποια διαπραγματευτικά ατού διαθέτουμε; Έχουμε μήπως ποτέ θέσει θέμα Ίμβρου και Τενέδου, όπου βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης, τα δύο αυτά νησιά έπρεπε να είναι διοικητικά αυτόνομα;
Μήπως μιλήσαμε ποτέ για το Ολοκαύτωμα του Ελληνισμού στον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και σε πολλές άλλες πόλεις;
Έχουμε θέσει ποτέ το ζήτημα της υφαρπαγής ελληνικών περιουσιών από τους Τούρκους;
Με το λέγε-λέγε και τα πολλά θέματα που εφευρίσκουν και θέτουν προς συζήτηση όλο και κάτι μπορεί να κερδίσουν! Οι περισσότεροι βέβαια δεν τους πιστεύουν… όμως σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που με ευχαρίστηση θα τους πίστευαν και θα τους σιγοντάριζαν!
Πρέπει να αλλάξουμε στάση και να αρχίσουμε να ζητάμε κι εμείς… Μόνον έτσι το παιχνίδι θα παιχθεί επί ίσοις όροις!
Από μόνη της η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και εκείνου της Θάλασσας, δεν θα μας βοηθήσει…
Επιτέλους, ας το εμπεδώσουμε: “Διαλλακτικός σε θέματα επιβίωσης χαρακτηρίζεται εκείνος, που ταΐζει τον κροκόδειλο, με την ελπίδα ότι… θα τον καταβροχθίσει τελευταίο!”.
Ας καταλάβουμε πως αυτό που διακυβεύεται δεν είναι παρά η ύπαρξή μας ως Κράτος και Έθνος!
