Ακροβατώ σε ένα σκοινί και ή θα πέσω, ή θα δω πόσο ακόμη μπορώ να σταθώ! Ο κανόνας είναι απλός: εάν θέλουμε κάτι που δεν κάναμε ποτέ, πρέπει να το κάνουμε, μιας και ποτέ πριν δεν το ζήσαμε!”
Ζούμε σε συνθήκες, στις οποίες το υποσυνείδητο, που αθέατο καθοδηγεί τις κινήσεις και τις αποφάσεις μας, ποδηγετείται από το σαθρό σύστημα που έχει στηθεί γύρω μας, το οποίο καθορίζει ακόμα και τις ίδιες τις σκέψεις μας!
Οι άνθρωποι έτσι και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ζητούν και απαιτούν ελευθερία λόγου ως αντιστάθμισμα στην ελευθερία σκέψης που σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούν ή που μάλλον κάποιοι την έχουν διπλοκλειδώσει ως λειτουργία. Εκείνοι λοιπόν που παρά την προσπάθεια φυλάκισης του νου, χρησιμοποιούν το δεύτερο και το εμφανίζουν δημόσια μέσω του πρώτου, σίγουρα θυμώνουν κάποιους, που βάζουν στόχο να τους πληγώσουν, αλλά χαροποιούν κάποιους άλλους που όμως ποτέ δεν θα προτάξουν στήθη να τους υπερασπιστούν αν και εφ’ όσον χρειαστεί…
Δεν φθάνει λοιπόν μόνο η σωματική, αλλά είναι ζωτικής σημασίας και η πνευματική ακροβασία, μιας και μόνο και τα δύο από κοινού μπορούν να μας ελευθερώσουν!
Είχα προ ημερών σε μια μάζωξη, μια συζήτηση με φίλους και γνωστούς της ίδιας περίπου ηλικίας με μένα, αλλά και αρκετούς μικρότερους, με θέμα, την καθημερινότητα και την αγωνία όλων να μείνουν σωματικά και πνευματικά υγιείς, σε ένα όμως τοξικό και άκρως εχθρικό περιβάλλον που μας μαστιγώνει καθημερινά, χώρια βέβαια το αυτομαστίγωμα στο οποίο υποβάλουμε
εμείς οι ίδιοι το σώμα μας, με περίεργους τρόπους ζωής και βλαπτικές συνήθειες που όμως… μας αρέσουν και μας χαλαρώνουν… αλλά από την άλλη με τα χρόνια να περνούν, δημιουργούνται κάμποσα προβλήματα στην υγεία και την ποιότητα της ζωής μας, που μας φρενάρουν… αν και όχι όλους! Πάντα θα υπάρχουν αρκετοί που παρά τα όποια προβλήματα, δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να πορεύονται, ακόμα και στην κόψη του ξυραφιού!
Ο χρόνος καθορίζει την ηλικία που όντως έχει κάποιος… αλλά η πραγματική βιολογική ηλικία, παρά το πέρασμα του χρόνου και τα πιθανά υποκείμενα νοσήματα, καθορίζεται από τον ψυχισμό, την ιδιοσυγκρασία και το κέφι για ζωή του κάθε ενός από εμάς… Ούτως ή άλλως, οι συνήθειές μας, ο τρόπος σκέψης αλλά και οι δράσεις μας καθορίζονται ξεκάθαρα από τον ζωντανό φάρο καθοδήγησης μέσα μας που δεν είναι άλλος από το σχετικά περίπλοκο υποσυνείδητο!
Και φυσικά για κάποιους υπάρχουν όρια που δεν μπορούν να υπερβούν, ειδικά για κάποιες δράσεις. Όμως, σε πολλές άλλες, κάλλιστα μπορούν να συμμετέχουν και να τις απολαμβάνουν… Στο κάτω κάτω είναι ανούσιο να τελειώσει η ζωή κάποιου, γράφοντας μηδέν στα πεπραγμένα, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο όταν έρθει κάποια στιγμή αυτό που ονομάζουμε “τέλος”, να μη μας βρει, μη έχοντας ζήσει τη ζωή στο έπακρον, μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά να τελειώσει το πέρασμα από αυτή τη ζωή, έχοντας την όμως βιώσει στο έπακρο ακόμα και προς το τέλος!
Τι κι αν κάποιος έχει υποστεί οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και ένα παραλίγο δεύτερο που κατάφερε ν’ αποφύγει με επιτυχημένη αγγειοπλαστική… Τι κι αν το συγκεκριμένο έμφραγμα εξελίχθηκε σε καρδιακή ανεπάρκεια με χαμηλό κλάσμα εξώθησης! Τι κι αν εμφανιστεί ΧΑΠ; Η εσωτερική και η εξωτερική δύναμη, από κοινού με τα ενδεδειγμένα φάρμακα συντήρησης, καταφέρνουν να ανεβάσουν το κλάσμα πάλι ψηλά… και να βελτιώσουν σημαντικά το ΧΑΠ… Όλα αυτά ίσως και να αποτελούν τον βατήρα για ένα μεγάλο άλμα ζωής… αλλά πρέπει να κάνουνε πράγματα για να καταφέρουμε να πατήσουμε σ’ αυτόν τον βατήρα.
Σε οποιαδήποτε φάση της ζωής, ακόμα και με προφανή προβλήματα υγείας, μπορούμε να βρούμε νόημα, μόνο που πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς και να είναι ένα προσωπικό ποίημα που εμείς θα συνθέσουμε, ένα ιδιαίτερο τραγούδι που εμείς θα τραγουδήσουμε και ένας μοναδικός χορός που εμείς θα χορέψουμε… γιατί έτσι μας αρέσει… Τόσο απλά…
Δεν ξέρω πολλά για άλλες ζωές, αλλά στη συγκεκριμένη ζωή που ζούμε, υπάρχουμε μια μόνο φορά… δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ποτέ ξανά, εδώ. Κι μιας και δεν εξουσιάζουμε ακόμα το αύριο, ας μην αναβάλλουμε τη χαρά και η ζωή μας πάει στράφι με τις αναβολές, την έλλειψη ιδεών, την ατολμία και τα λάθη… Όσοι από την άλλη, αποφασίζουν να αναπαυθούν στην πολυθρόνα, απλά κάποια στιγμή θα φύγουν βαριεστημένοι μέσα στην πλήξη μιας ηθελημένης ανυπαρξίας…
Για κάποιους… η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεται η ψευδαίσθηση ότι είναι αιώνιοι και αυτό είναι ένα λάθος που κόβει φτερά! Για κάποιους άλλους όμως, εάν ένας άνθρωπος δεν έχει μπορέσει να βρει κάτι -έστω και ακραίο, για το οποίο ευχαρίστως ακόμα και θα πέθαινε , σίγουρα δεν έχει καμία αξία να ζει…. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που δίνει νόημα σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής, δίνει σίγουρα νόημα και στον όποιο θάνατο.
Αν λοιπόν κάποια στιγμή φύγουμε, ας πάρουμε μαζί μας όμορφες θύμησες μιας έντονης ζωής που ζήσαμε στο έπακρον, που θα φθάνουν να ονειρευόμαστε για χίλιες ζωές… Κάποιοι άλλοι ειλικρινά δεν ξέρω τι θα πάρουν μαζί τους…
Ας μην ρωτάμε λοιπόν για το “νόημα”, διότι το λάθος βρίσκεται στο ίδιο το ερώτημα. Ίσως δεν πρέπει να ρωτάμε για νόημα και να το αναζητούμε εναγωνίως… αλλά να δίνουμε πραγματικό νόημα στη ζωή που ζούμε, ξεπερνώντας τα ψευδεπίγραφα όρια που υπάρχουν για να μας φρενάρουν.
