Εκτός εαυτού βγήκαν οι πιστοί που πήγαν να προσκυνήσουν το Σάββατο το μεσημέρι, παραμονή πρωτοχρονιάς τον Ιερό Ναό του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου στο Λαύριο.
Μεταξύ των προσκυνητών ήταν κι ένας φίλος μου, ο οποίος μου διηγήθηκε από πρώτο χέρι την περιπέτεια που πέρασε μαζί με άλλους πιστούς.
Από καιρό ήθελε να επισκεφθεί την ξακουστή εκκλησία του Ιούδα του Θαδδαίου στο Λαύριο και βρήκε την ευκαιρία να συνδυάσει την επίσκεψή του αυτή με μια δουλειά που είχε εκεί κοντά σε μια όμορη περιοχή. Φρόντισε πρώτα να πάρει τηλέφωνο στο κινητό που δίνουν οι υπεύθυνοι του ναού για πληροφορίες, ώστε ο κόσμος να γνωρίζει πότε είναι ανοιχτά, πριν διανύσει τόσα χιλιόμετρα για να βρεθεί στην άλλη άκρη της Αττικής.
Τον διαβεβαίωσαν πως ο ναός θα ανοίξει παραμονή πρωτοχρονιάς στις 16:30. Κίνησε κι ο φίλος μου πρώτα για τη δουλειά του κι αφού τελείωσε νωρίς βρέθηκε στο Λαύριο στην ώρα του, όπως κάνει πάντα στη ζωή του. Λόγω αρχής, ήταν μπρος στην εκκλησιά ακριβώς 4:30 το μεσημέρι. Είχε καταφτάσει κι άλλος κόσμος για προσκύνημα, ο οποίος με τον ίδιο τρόπο είχε ενημερωθεί από την αρμόδια που έδινε πληροφορίες για το άνοιγμα του ναού. Πέρασε η συγκεκριμένη ώρα και δεν φάνηκε κανείς να ανοίξει τις πύλες του. Η σκέψη που έκαναν, ήταν ότι αυτός που θα έρχεται, δεν ακολουθεί το ασφυκτικό πρόγραμμα των λαϊκών, αλλά το πιο χαλαρό, εκείνο το εκκλησιαστικό που δεν επηρεάζεται από το άγχος της αστικής ζωής και όλα τα πράγματα εξελίσσονται σε άλλο χρόνο κι έχουν το δικό τους αργό ρυθμό των μονών και της υπαίθρου.
Αφού πέρασε κατά πέντε λεπτά το ακαδημαϊκό τέταρτο, οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 16:50. Ο κόσμος άρχισε να ανησυχεί αλλά και να αντιδρά κάπως, μετά από είκοσι λεπτά καθυστέρησης. Κάλεσαν ξανά στο κινητό που τους είχε δώσει την αρχική πληροφορία για την ανακριβή ώρα που θα άνοιγε ο ναός και από την άλλη άκρη της γραμμής η ίδια φωνή ρωτούσε μάλλον ειρωνικά, «δεν έχει έρθει κανείς να ανοίξει; Θα έρθει. Στο δρόμο είναι». Ειρήνη ημίν Χριστιανοί. Προς τι ο εκνευρισμός θα συμπλήρωνα εγώ. Απολαύστε την ύπαιθρο και την ησυχία αυτής. Κι αυτά δώρα Θεού είναι και μάλιστα πολύ σπάνια, ειδικά για όσους ζουν στο κλεινόν άστυ.
Έλα μου όμως που οι εκδρομείς γινόντουσαν όλο και πιο ανυπόμονοι. Έτσι δεν έκαναν ούτε παλιά, όταν περίμεναν να αρχίσουν οι ομιλίες των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, όπου τους έστηναν με τις ώρες και δεν διαμαρτύρονταν κανείς. Από κει είχε βγει και η περίφημη φράση «αυτός πάει με ώρα ΠΑΣΟΚ». Όταν το ρολόι έδειξε 17:50 και αυτός που θα άνοιγε το ναό ήταν ακόμη άφαντος, τα πράγματα αγρίεψαν κι άρχισαν να τηλεφωνούν ο ένας μετά τον άλλο στην αρμόδια για το ωράριο της εκκλησίας και να της τα ψέλνουν κανονικά. Μετά από αυτή την κοροϊδία έφυγαν οι άνθρωποι. Δεν είχαν σκοπό να ξημερωθούν στο Λαύριο και να περιμένουν να κάνει το θαύμα του ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος. Ο φίλος μου αγανακτισμένος όπως ήταν, δεν το έβαλε κάτω. Μετά από μιάμιση, ώρα πήρε ξανά τηλέφωνο για να ρωτήσει αν τελικά ο ναός είναι ανοιχτός, για να του απαντήσουν ότι, « ο ναός έκλεισε πριν από λίγο». Λες και άνοιξε ποτέ. Αγανακτισμένος ο φίλος μου ζητούσε μια πειστική απάντηση για το κάζο που έπαθε από την αρμόδια και για την κοροϊδία που υπέστη μέχρι και την τελευταία στιγμή. Αφού διαπληκτίστηκε έντονα μαζί της στο τηλέφωνο, στο τέλος εισέπραξε την αποστομωτική απάντηση «ε, ωραία, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος είχε πρόβλημα στην Αθήνα και δεν άνοιξε».
Κι όλα αυτά τα ψέματα που αράδιασε, άνθρωπος του Θεού σε τόσο κόσμο; Με τόση ευκολία αμαρτάνει για το τίποτα; Αντί να πει από την πρώτη στιγμή την αλήθεια και να αποχωρήσει ο κόσμος, χωρίς να υποστεί την ταλαιπωρία της πολύωρης αναμονής, του εμπαιγμού και του εκνευρισμού που προκαλεί όλη αυτή κατάσταση, προτίμησε να συνεχίσει να τους κοροϊδεύει και να τους κάνει να περιμένουν ασκόπως.
Γι’ αυτό και όποιος άλλος πάρει τηλέφωνο για να ρωτήσει αν ο ναός είναι ανοιχτός, καλό θα είναι να τους ζητήσει να χτυπήσουν και την καμπάνα για να πειστεί ότι άνοιξε, μη ξεκινήσει τόσα χιλιόμετρα ο έρημος να πάει να προσκυνήσει κι ο υπεύθυνος που έχει ορισθεί για να ανοίγει το ναό να βρίσκεται ακόμη στην Αθήνα.
