Θα ήθελα να ξεκινήσω τη γραφή μου με το γεγονός, ότι οι δημοσιογράφοι και οι αρθρογράφοι κάνουν μια δουλειά: κάποιοι κάνουν ρεπορτάζ, κάποιοι άλλοι, με πολλά χρόνια στην πλάτη τους, τολμούν και εκφράζουν τις απόψεις τους. Αποτυπώνουν σκέψεις, γνώμες και απόψεις και σε καμία περίπτωση δεν διαμορφώνουν οι ίδιοι τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται… Επιπλέον όσων η άποψη έχει απήχηση στο ευρύ κοινό, γράφουν σε έγκριτα έντυπα και sites και σίγουρα όχι σε κίτρινο-φυλλάδες ή σε κιτρινωπά sites!
Σε κάθε περίπτωση, η γνώμη ή η άποψη δεν μπορεί να ποινικοποιούνται, ούτε σίγουρα να στοχοποιούνται αυτοί που τις εξέφρασαν. Αυτές οι ακραίες και παράλογες συμπεριφορές δεν οδηγούν πουθενά, ή μάλλον, οδηγούν εν δυνάμει σε άλλες μαύρες εποχές που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε!
Έγινε ένα τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα, το οποίο κόστισε 57 ανθρώπινες ζωές, στην πλειονότητά τους νεαρά αγόρια και κορίτσια από τον φοιτητόκοσμο της συμπρωτεύουσας… Γονείς έχασαν τα παιδιά τους, σύντροφοι τον αγαπημένο ή την αγαπημένη τους… ξεκληρίστηκαν οικογένειες και επιτέλους πρέπει αυτός ο φόρος αίματος που η χώρα πληρώνει, κάποια στιγμή να σταματήσει και να γίνουμε επιτέλους ευρωπαϊκή χώρα, που αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, μόνο στα χαρτιά είμαστε…
Πριν ακόμα σταματήσουμε να μετράμε τους αδικοχαμένους της τραγωδίας, τα κοράκια όλων των πλευρών άρχισαν να μετράνε αφηγήματα. Οι εθνικές τραγωδίες όμως, απαιτούν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, σεβασμό στα θύματα και τις οικογένειες τους, περισυλλογή και άμεσες δράσεις για να μην ξανασυμβούν.
Τελικά και όπως αποδεικνύεται, η πολιτική συνείδηση είναι μια ακριβοθώρητη και μάλλον ξεχασμένη πλέον αξία! Από την άλλη, θα ήθελα πολλά να πω για εκείνους που υποβιβάζουν τις ευρύτερες και σίγουρα γνωστές παθογένειες που οδήγησαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, αλλά και για τους άλλους, τους μετά Χριστόν προφήτες, που εμφανίστηκαν κουνώντας το δάχτυλο. Η στιγμή όμως αυτή καθώς και οι επόμενες ανήκουν μόνο σε όλους αυτούς που έφυγαν πολύ πριν από την ώρα τους… και σε κανέναν άλλον.
Το μάθημα που πήραμε ως κοινωνία, ήταν για μια φορά ακόμα, αχρείαστα αιματηρό και δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί… όμως η ζωή αναγκαστικά συνεχίζεται, τα καφέ και τα μπαράκια είναι γεμάτα, οι άνθρωποι διασκεδάζουν, τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν, τα πλοία και τα αεροπλάνα ταξιδεύουν… σαν τίποτα να μην έχει συμβεί -δυστυχώς αυτοί είμαστε… και μεταξύ καφέ και κουλουριού, πετάμε και κανένα βαρύγδουπο σχόλιο στο Twitter ή στο FaceBook, παριστάνοντας τους υπεύθυνους και συνειδητοποιημένους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας.
Σάμπως έτσι δεν γινόταν πάντα; Μήπως πίσω από κάθε εξέλιξη και ανάπτυξη, δεν κρύβονται μνημεία… “πεσόντων πολιτών” που απετέλεσαν και το εναρκτήριο έναυσμα για τις συγκεκριμένες εξελίξεις και τον εκσυγχρονισμό; Σε ποιον πουλάτε αυτή την ξαφνική ευαισθητοποίηση, όταν ΟΛΟΙ εσείς ευθύνεστε για τα χάλια που βιώνουμε και τα χέρια σας είναι βουτηγμένα στο αίμα αθώων; Όλοι εσείς, τα ρουσφέτια, οι αρπαχτές, ο ωχαδελφισμός, η γαϊδουριά και η ανικανότητά σας… για να μην πω τίποτα χειρότερο και ξεκινήσουν οι παπαγάλοι τις άναρθρες κραυγές, τους λαρυγγισμούς και το τσιριχτό κράξιμο!
Γιατί όμως σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει πρώτα να συμβεί μια τραγωδία και μετά να προχωρήσουμε σε διορθωτικές ενέργειες και να πάρουμε μέτρα; Γιατί πρώτα πρέπει πρώτα να χάνονται αθώοι και μετά να φροντίζουμε, ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι ανάλογο;
Ανατρέχω στο παρελθόν: όταν συνέβη το ναυάγιο με το Εξπρές Σάμινα έξω από την Πάρο και χάθηκαν πολλοί συμπολίτες μας. Μήπως δεν αποτέλεσε το έναυσμα να εκσυγχρονίσουμε την ακτοπλοΐα όπου δρομολογήθηκαν καινούρια καράβια; Μήπως όταν έγιναν τα τρία δυστυχήματα – δύο στα Τέμπη με τους φίλους του ΠΑΟΚ και ένα με τα παιδάκια σχολείου της Ημαθίας και το άλλο στον Άγιο Κωνσταντίνο πάλι με μαθητές, τότε δεν αποφασίστηκε να εκσυγχρονιστεί το οδικό δίκτυο, τρυπήθηκαν τα βουνά και φτιάχτηκαν σήραγγες για αυτοκίνητα και τρένα. Όπως φαίνεται, για να γίνει το αυτονόητο έπρεπε δυστυχώς να πεθάνουν… και εκεί νέα παιδιά -παιδιά του σχολείου. Δυστυχώς… ακόμα και η άδικη και αχρείαστη θυσία αποτελεί θυσία και δυστυχώς συνέβη και για ακόμα μια φορά μας ταρακούνησε βίαια.
Επειδή όμως δεν γίνεται να κλείσει ο ΟΣΕ και να καταργηθούν τα τρένα στην Ελλάδα, έχω την αίσθηση ότι οι αρμόδιοι θα προχωρήσουνε – έστω και κατόπι εορτής – σε κάποιες απαραίτητες ενέργειες, για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, μέχρι κάπου αλλού να συμβεί κάτι άλλο τραγικό! Έχει ούτως ή άλλως γίνει πλέον συνήθεια για τον Έλληνα…
Και βέβαια επιβάλλεται η σφοδρή κριτική, μιας και χάθηκαν γνωστοί, φίλοι, γιοί, κόρες, σύντροφοι και αδέρφια σε ένα απαρχαιωμένο τεχνολογικά, σύστημα σιδηροδρόμων, που έχει πληρωθεί αδρά ουκ ολίγες φορές για να μας λένε κάποιοι ότι πρόκειται για “τραγικό ανθρώπινο λάθος”, που μόνο σκέτο ανθρώπινο λάθος δεν ήταν.., Δυστυχώς κάποιοι εμπαίζουν την νοημοσύνη των Ελλήνων. Δεν μπορεί να γίνει ανεκτή τόση δυσωδία και τόση ανικανότητα από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα!
Δεν ήταν ένα απλό ανθρώπινο λάθος, αλλά φόνος εκ προμελέτης και κάποιο πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή, όποιο αξίωμα κι αν κατέχουν και άσχετα με το επώνυμό τους, που ίσως να αποτελεί και το μοναδικό τους προσόν!
Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς και να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τον κάθε τυχάρπαστο που μόνοι μας επιλέγουμε και κάνουμε μάγκα…
…κατά τ’ άλλο, το σκύλεμα καλά κρατεί!
