“Στην πολιτική, ένας που πολιτεύεται, δεν μπορεί ποτέ να ισχυριστεί, πως είναι το αποτέλεσμα των περιστάσεών του, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι και παραμένει το αποτέλεσμα των αποφάσεών του!”
Στην πολιτική, ειδικά σε προεκλογική περίοδο και ειδικά όταν οι πολίτες είναι σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, δεν είναι ούτε έξυπνο, ούτε έντιμο, να απορρίπτονται πρόσωπα, χωρίς να προτείνονται κάποιες συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις, ώστε να έχουν ξεκάθαρη εικόνα οι πολίτες που καλούνται να επιλέξουν με την ψήφο τους…. να πετάμε δηλαδή την “ρουκέτα”… μετά να σφυρίζουμε αδιάφορα, με την ελπίδα πως κάτι θα πιάσει το διχτάκι που απλώσαμε… Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι… ή μάλλον, έτσι παίζεται όταν είναι να χαθούν… και τ’ αυγά και τα πασχάλια! Είτε το θέλουμε είτε όχι, αύριο θα είμαστε ότι έχουμε δημιουργήσει σήμερα, ενώ σήμερα ότι είμαστε αυτό που δημιουργήσαμε χθες. Τόσο απλά είναι τα πράγματα!
Το αντικείμενο ενός πολιτικού είναι η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την ευημερία των πολιτών, με ειλικρίνεια και μπέσα στο δρόμο που ακολουθεί. Τώρα, πως ακριβώς εννοούν κάποιοι την ειλικρίνεια και τη μπέσα, είναι άλλη ερώτηση… είναι μάλλον… “αλλουνού” παπά ευαγγέλιο!
Η ακεραιότητα γαρνιρισμένη με μια πρέζα μπέσας δεν έχει φτέρνες! Ίπταται του εδάφους της ευτέλειας και της κακομοιριάς! Ως ένα σημείο, ο αληθινός ηγέτης με ακεραιότητα και μπέσα λύνει προβλήματα, στο αμέσως επόμενο σημείο, θέτει καινούργια, αλλά στη συνέχεια τα αίρει με τέτοιον τρόπο, ώστε να πάψουν ν’ αποτελούν προβλήματα. Σίγουρα δεν δημιουργεί προβλήματα, τα παγιώνει και στο τέλος αδυνατεί να βρει λύσεις… βαλτώνοντας!
Κάποιοι δυστυχώς, όταν μιλάνε για τις αποφάσεις τους… που υποτίθεται πως εκφράζουν την άποψη των πολλών, έχουν μια γεύση τρικυμίας στα χείλη, που λειτουργούν και εξωτερικεύουν σκέψεις, απόψεις και αποφάσεις, οι οποίες δεν έχουν προηγουμένως περάσει από το “καθαρτήριο του νου” και απλά εκτοξεύονται κατά ριπάς…
Ας έρθουμε όμως σε αυτά που μας απασχολούν, ή μάλλον, ταλαιπωρούν την σκέψη και την υπομονή μας!
Είναι γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν παράλογο και εγκληματικό να αφεθεί να κυβερνήσει για δεύτερη φορά, μετά την ιστορικά… ανιστόρητη και ανθελληνική διακυβέρνηση του, που πήγε οικονομικά την Ελλάδα πολύ πίσω, την έθεσε σε εθνικούς κινδύνους, αποπειράθηκε να μανιπουλάρει το δημογραφικό με την αθρόα εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων επικίνδυνων ισλαμιστών απ’ όλον τον πλανήτη, που μόνο πρόσφυγες δεν ήταν, που αμφισβήτησε πως η θάλασσα έχει σύνορα, που φτώχυνε τον Έλληνα φορτώνοντάς του επιπλέον 100 δις αχρείαστου χρέους… που ουσιαστικά καίει την Αθήνα ανά τακτά χρονικά διαστήματα και είναι υποστηρικτής και όταν χρειαστεί ακόμα και συνήγορος υπεράσπισης κάθε λογής παραβατικών, παρανόμων ή ακόμα και οπαδών ή εκτελεστικών οργάνων της τρομοκρατίας!
Άρα η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ισχυρή κυβέρνηση και απ’ ότι φαίνεται κυβέρνηση συνεργασίας!
Όμως αφ’ ενός ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης διαμηνύει σε κάθε τόνο πως, προϋπόθεση για να μπει το κόμμα του οποίου ηγείται σε κυβέρνηση, πρέπει να διαθέτει ποσοστό ικανό για να επιβάλει τις προγραμματικές του προτεραιότητες -δηλαδή να υποταχτεί το πρώτο κόμμα στις απαιτήσεις του τρίτου… και μάλιστα το τρίτο να βρίσκεται σε θέση ισχύος και ουσιαστικά να κυβερνά υπό τη δαμόκλειο σπάθη την πιθανής αποχώρησής του από την κυβέρνηση, σε περίπτωση που δεν του γίνονται τα χατίρια!
Από την άλλη, πολιτικοί αρχηγοί που μπορούν να εκφράσουν την κατά την προσωπική του άποψη, αναγκαία πολιτική αλλαγή και συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις είναι για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, οι δύο προϋποθέσεις για να μπει σε συζήτηση για κυβέρνηση συνεργασίας την επομένη των εκλογών. Διατείνεται, πως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει σελίδα με πρωταγωνιστές τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, εννοώντας βέβαια μόνο τον πρώτο, μιας και ο δεύτερος είναι ήδη κατακαμμένο χαρτί… τρίτης ή και τέταρτης διαλογής…
Το κόμμα του οποίου ηγείται -το ΠΑΣΟΚ – όπως δήλωσε – ούτε ίσες αποστάσεις επιθυμεί να κρατήσει ούτε τον ουδέτερο θέλει να παραστήσει. Βρίσκεται απέναντι και στα δύο μεγαλύτερα κόμματα και πορεύεται στη δική του όχθη…. την όχθη του καθήκοντος, της διαφάνειας, του σεβασμού των δημοκρατικών αρχών και των θεσμών! Ξεχνάει όμως ο αγαπητός Νίκος Ανδρουλάκης, τον ιστορικό-μύθο του Βαρώνου Μινχάουζεν, που πορεύονταν με την αχαλίνωτη φαντασία του εναντίον των πάντων! Μετά την αποστρατεία του από τον ρωσικό στρατό που υπηρέτησε επί πολλά χρόνια, συνήθιζε να διηγείται σε φίλους και γνωστούς με εμφατικό έως και υπερβολικό τρόπο τις ιδέες του και τα φανταστικά στρατιωτικά του και άλλα επιτεύγματα, κάτι που σύντονα τον κατέστησε γραφικό, αλλά σταδιακά, πασίγνωστο και πολλοί συγγραφείς αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη φαιδρότητα των λόγων και των πράξεων του!
Δεν αξίζει αυτή τη συμπεριφορά, ούτε η Πολιτεία, ούτε ο Κοινοβουλευτισμός, ούτε το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης, επί του οποίου και λίγο μετά την εκλογή του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, οι δημοσκοπικές έρευνες έφερναν το κόμμα του λίγο κάτω από το 15% και με δυναμική που άγγιζε το στόχο… να πιάσει ακόμα και τη δεύτερη θέση, αυτή τη στιγμή έχει διολισθήσει στο 9+% με πτωτικές τάσεις και υπαίτια είναι η παράλογη απαίτηση να προκαθορίσει ακόμα και το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, άσχετα με το αν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ ή… ο Σύριζας (εδώ βέβαια φτύνουμε στον κόρφο μας…).
Ο διμέτωπος αγώνας του ΠΑΣΟΚ “χωλαίνει” ιδεολογικά τα μάλα και δεν αποτελεί αυτοτελή και ξεκάθαρη πολιτική γραμμή για τους ψηφοφόρους, καθώς ουδείς πήγε και ιδιαίτερα “μακριά” με την τακτική των ίσων αποστάσεων…. που όμως είναι πολιτική αυτοχειρίας… ειδικά λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες! Είναι γεγονός, πως από την άλλη, όταν με τον μικρό σου στρατό, επιχειρείς να περάσεις ανάμεσα σε δύο μεγαλύτερους στρατούς που βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους, το μόνο σίγουρο είναι πως θα φας πολύ ξύλο και από τους δύο…
Λίγοι θα ψηφίσουν ένα φιλελεύθερο και ολίγον σοσιαλίζον κόμμα, που τουλάχιστον μέχρι σήμερα υιοθετεί την πολιτική του ΚΚΕ, να μην συνεργάζεται με κανέναν και να σύρει τη χώρα σε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, εν μέσω εθνικών κινδύνων, μέχρι κάποια στιγμή οι πολίτες να βαρεθούν και να βγάλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση! Τότε όμως το ΠΑΣΟΚ δεν θα βρίσκεται πλέον στην τρίτη θέση και διασπασμένο θα αναζητά νέο αρχηγό!
Αποτελεί νομοτέλεια, πως τα πάντα… ένα – ένα, γίνονταν με την πάροδο του χρόνου σκιές. Καλύτερα λοιπόν να περάσει κάποιος θαρραλέα σ’ εκείνον τον άλλο κόσμο που αποτελεί το παρελθόν, μέσα στην αποθέωση κάποιων μεγάλων πράξεων, παρά να σβήνει και να μαραίνεται σταδιακά μέσα στην απαξίωση… παρασέρνοντας μαζί του και όλους εκείνους που κάποια στιγμή τον πίστεψαν…
