Του Θοδωρή Γιάνναρου
“Στις επιθέσεις ο πολιτικός μπορεί να αμυνθεί! Στους επαίνους όμως, το γλύψιμο και την κολακεία… εκεί είναι παντελώς ανυπεράσπιστος!”
Οι γλύφτες και οι κόλακες είναι οι επιστήθιοι εχθροί των πολιτικών, ειδικά στη χώρα μας. Είναι όπως οι λύκοι μοιάζουν με τα σκυλιά. Όταν κάποιοι εκ των πολιτικών πάσχουν από αρετές, φροντίζουν να τις δανείζονται με τη μορφή γλυψίματος και κολακείας μερίδας των χειροκροτητών τους. Κάποιοι απ’ αυτούς, τις πληρώνουν γενναιόδωρα: με την εύνοιά τους, με τα πόστα και τις θέσεις που αφειδώς μοιράζουν και με τους τιμητικούς τίτλους που προσφέρουν χωρίς τσιγκουνιά! Ευτυχώς όμως για εμάς, οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι… Υπάρχουν και οι άξιοι, που επιζητούν την κριτική για να βελτιωθούν και απεχθάνονται τα σάλια των γλυφτών και των κολάκων… που μόνο τους λερώνουν!
Όταν κάποιος πολιτικός με λόγια ή έργα εξοργίζει το “ακροατήριο”, τότε οι πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές τον περιγράφουν είτε ως “ήρωα”, είτε ως “άφρονα” ή “ανόητο”, που αψηφά το “πολιτικό κόστος”, παρά τις σειρήνες των γλυφτών και των κολάκων που του διαμηνύουν πως όλα βαίνουν καλώς… τα πάντα είναι τακτοποιημένα και δεν χρειάζονται διορθωτικές ενέργειες και κινήσεις που θα θυμώσουν τους πολίτες!
Το γλύψιμο και η κολακεία συνήθως είναι πολιτικά ουδέτερου προσήμου. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις, θα μπορούσε να προκαλέσει ολέθρια ή και καταστροφικά αποτελέσματα στον μύωπα ή στον ευκολόπιστο και ανώριμο κοινωνικά πολιτικό. Η ιστορία μας έχει διδάξει, πως η γραμμή μεταξύ “θριάμβου” και “καταστροφής” είναι δυσδιάκριτη, καθώς εξαρτάται από κάποιους παράγοντες, που οι “απαίδευτοι” κοινωνικά πολιτικοί άνευ ενσυναίσθησης, δύσκολα θα μπορούσαν να εντοπίσουν και ακόμα δυσκολότερα να αντιληφθούν. Ο ένας αφορά στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Ο άλλος αφορά στις σκοπιμότητες του κόλακα και του γλύφτη, ενώ ο τρίτος και τελευταίος παράγοντας αφορά στη μέθοδο που χρησιμοποιούν οι κόλακες και οι γλύφτες προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον πολιτικό που τους ενδιαφέρει και οι ίδιοι να αποκομίσουν οφέλη. Οι κολακείες και τα γλυψίματα που εκφέρονται σε περιόδους ομαλότητας και που εκθειάζουν τα δήθεν επιτεύγματα -τα ανύπαρκτα μιας κυβέρνησης σε κάποιους τομείς, είναι σχετικά ακίνδυνα και άνευ σημασίας. Εκείνα όμως που βασίζονται σε συγκρίσεις καταστάσεων και ανθρώπων με διαφορετικά οικονομικά, κοινωνικά, φυλετικά, πολιτικά κ.α. χαρακτηριστικά, σε ηλεκτρισμένο κοινωνικό περιβάλλον, θα μπορούσαν να εξελιχθούν άσχημα, να έχουν τραγικά αποτελέσματα και να αποδειχθούν προάγγελοι μείζονος ρήξης με την κοινωνία.
Καλό λοιπόν είναι να αποφεύγονται και να διώχνονται μακριά οι γλύφτες και οι κόλακες, μιας και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μεταμφιεσμένοι κλέφτοκοτάδες, που ζουν σαν τα παράσιτα σε βάρος εκείνων που τους ακούν! Δυστυχώς, το αυτί κάποιων πολιτικών, παρ’ όλ’ αυτά παραμένει μόνιμα ορθάνοιχτη πόρτα για το γλύψιμο και την κολακεία, ενώ είναι τρύπα της βελόνας για την αλήθεια!
Γενικά, οι άνθρωποι από τη φύση τους συμπεριφέρονται αφ’ υψηλού απέναντι σ’ αυτούς που τους γλύφουν και τους κολακεύουν, αλλά πάντα με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται και τους επικοινωνούν με ειλικρίνεια και παρρησία την άποψή τους -ειδικά οι καλοί πολιτικοί, που όμως δυστυχώς για εμάς… το πόπολο είναι ελάχιστοι!
Έτσι αγαπητέ πολιτικέ ή ακόμα και πολιτικέ αρχηγέ, εάν κάποιοι σου γλείφουν τα πόδια, πάτα τους με το πιο εύκαιρό σου πόδι, προτού σε δαγκώσουν… και ποτέ μην ξεχνάς, πως είναι προτιμότερο να πορεύεσαι ανάμεσα σε… κόρακες, παρά δίπλα σε γλύφτες και σε κόλακες! Οι πρώτοι καταστρέφουν το σώμα του πεθαμένου, ενώ οι άλλοι, λερώνουν πάντα την ψυχή του ζωντανού…
O μόνος τρόπος να προφυλαχτεί ο άξιος πολιτικός από την κολακεία που τον αποπροσανατολίζει, είναι να δώσει σε όλους να καταλάβουν ότι σε καμία περίπτωση δεν προσβάλλεται, όταν κάποιοι στέκονται μπροστά του και απλά του λένε κατάμουτρα την αλήθεια…
Πόσοι όμως τέτοιοι πολιτικοί υπάρχουν;
