Του Θοδωρή Γιάνναρου
Είναι επικίνδυνη η μοναξιά της εξουσίας…
Έχει πραγματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πόσα πρόσωπα μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος όταν ασκεί εξουσία. Δυστυχώς, είναι τόσο πολλά, σαν να πέφτουν τίτλοι τέλους σε μια ταινία του Χόλυγουντ! Περνάνε γρήγορα όλες οι φάτσες των ηθοποιών μπροστά από τα μάτια των θεατών, που ήδη έχουν σηκωθεί, για να εγκαταλείψουν την αίθουσα προβολής…. Βέβαια, τα πρόσωπα που αλλάζει μέχρι να καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο είναι ακόμα περισσότερα όταν απολαμβάνει τη μοναξιά της εξουσίας, η οποία τον απομυζά μέχρι να πέσουν κι εδώ τίτλοι τέλους και μάλιστα ενός τέλους οριστικού χωρίς εναλλακτικές…
Είναι αναμφίβολα ένα εθιστικό συναίσθημα, μία κατάσταση έντονης διέγερσης του συνειδητού… ένα ξεκάθαρο γεγονός. Κανείς εθίζεται, ξεχνά την καταγωγή και την προέλευση του, πως έφτασε μέχρι εκεί που έφτασε, ποιοι τον βοήθησαν για να τα καταφέρει και συνήθως ξεχνά το “ευχαριστώ”, νιώθοντας μηδενική ευγνωμοσύνη.
Είναι σαν να γεννιέται και να ανοίγει εκείνη τη στιγμή. για πρώτη φορά τα μάτια του στον κόσμο, με όλα τα υπόλοιπα να φαντάζουν χωρίς παρελθόν… σαν να πρόκειται για βιώματα κάποιου άλλου. Είναι νομοτέλεια! Εκεί φαίνεται ο άνθρωπος, όταν αποκτά εξουσία. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις -ας μην βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, όπου η επιτυχημένη κοινωνική ανέλιξη και οι αρχές που έλαβε από την παιδική ηλικία γίνονται εφαλτήριο για μία εποικοδομητική πορεία και σίγουρα όχι τα βιώματα κάποιου άλλου.
Η μοναξιά της εξουσίας όμως είναι κάτι σχετικά διαφορετικό! Αποτελεί την αρτιότερη ευκαιρία να προβάλλει κάποιος τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ και όλα τα αρνητικά του σημεία, χωρίς κανείς να έχει τη δυνατότητα να του πει κάτι ή να του δείξει πως κάνει λάθος… Κανένας… απολύτως κανένας! Ούτε για τις τακτικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, ούτε για τις πιθανές αστοχίες των αποφάσεών του, ούτε για αυτά που έκανε ή δεν έκανε. Συνήθως ξεχνά, πως κάπου υπάρχει και η τελική κρίση, που τον περιμένει στη γωνία και που πάντα είναι αμείλικτη -η Νέμεσις!
Η Νέα Δημοκρατία και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχτηκαν απόλυτα κυρίαρχοι στο πολιτικό σκηνικό, καθώς και σε εκείνο της αυτοδιοίκησης, με τους αντιπάλους τους να μοιράζονται αποφάγια και κουρέλια.
Όπως φαίνεται, ΝΔ και Μητσοτάκης θα παίζουν μόνοι τους τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2024, μιας και απέναντί τους δεν θα έχουν κάποια ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη. Ο Σύριζα του Κασσελάκη και του Τάιλερ έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε περιδίνηση -η εκλογή του νέου αρχηγού, παρά το ντόρο που τη συνόδευσε, δεν έδωσε την ώθηση που κάποιοι ήλπιζαν και ανέμεναν, το Πασοκ ψάχνει για ταυτότητα, το ΚΚΕ συνεχίζει και παραμένει γραφικό με μουσειακή αξία, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…
Όμως… υπάρχει ένα μεγάλο “όμως”. Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει τη δημιουργία ενός νέου πόλου, που θα σαρώσει στο πέρασμά του και θα αλλάξει τα πάντα στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος…
Η ζωή, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως τα φέρνει, διότι ό,τι ανεβαίνει, κάποια στιγμή κατεβαίνει… ή πέφτει και ό,τι λάμπει δεν θα είναι για πάντα χρυσός. Σε κάθε περίπτωση, η μοναξιά της κορυφής είναι συναίσθημα που δεν αντέχεται… όχι γιατί κάποιος βλέπει τα πάντα από ψηλά, αλλά γιατί μπορεί να νιώθει μόνος, έχοντας απομακρυνθεί ακόμα και από την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα… με όλα τα συνεπακόλουθα… Η μοναξιά της κορυφής μπορεί ν’ αποβεί επικίνδυνη!
