“Οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους κύριοι υψηλά ιστάμενοι, μπορεί να μη θυμούνται τι κάνατε ή τι τους είπατε, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσουν πώς τους κάνατε να αισθανθούν…”
Κάποιος είπε πως η ανάμνηση της απώλειας ενός παιδιού, όπου και να την αγγίξεις θα σε πονέσει… ειδικά όταν χάνεται ξαφνικά και αναπάντεχα. Δεν μπορεί ο ανθρώπινος νους ενός ανθρώπου να συλλάβει το μέγεθος και την έκταση της θλίψης και του πόνου που οι άνθρωποι τους που έμειναν πίσω, νιώθουν…. με τους πολιτικούς από την άλλη, να παλεύουν να γεμίσουν τις δηλώσεις τους με ότι πιο φτηνό βρεθεί μπροστά τους… Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Κανένας που δεν έχει βιώσει την απώλεια ενός παιδιού και συγκρίνει μέσα του ανόμοια μεγέθη και παράταιρες απόψεις, δεν μπορεί να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει πως οι μικρές λύπες συνήθως είναι φλύαρες, ενώ μια οδύνη τέτοιου βαθμού είναι πάντα σιωπηλή, μιας που ακόμα και τα δάκρυα στερεύουν και αδυνατούν να χαράξουν το πρόσωπο… ειδικά όταν κρατικοί λειτουργοί, υπουργοί και κυβερνήσεις ευθύνονται σε μεγάλο ποσοστό για την απώλεια αθώων νεανικών ψυχών!
Η αδιαφορία η ανεπάρκεια και η κακοήθεια όλων αυτών των εχόντων το πρόσταγμα, είναι αυτές που οδήγησαν και θα συνεχίσουν να οδηγούν αθώους σε άδικο θάνατο και εκείνους που μένουν πίσω σε απόγνωση, σιωπηλό θρήνο και βαριά κατάθλιψη, ειδικά όταν παρακολουθούν ένα θέατρο του παραλόγου, όπου οι μεν εκ των υπευθύνων κάνουν τα πάντα για να αποπροσανατολίσουν τις έρευνες, ενώ οι μεγάλοι υπεύθυνοι με τα οφίτσια και τους θώκους, έχουν ένα μόνο ξεδιάντροπο μέλημα: να “κουκουλώσουν” και να “κλείσουν” την υπόθεση με το μικρότερο κόστος σε ψήφους -αυτό είναι το μοναδικό, γι’ αυτούς μέλημα, που πρέπει πάση θυσία να διευθετήσουν…. στις πλάτες όμως κάποιων χαροκαμμένων ανθρώπων που έμειναν πίσω να θρηνούν…
Κάποιες μανάδες, πατεράδες, αδέλφια και ξαδέρφια αγωνίζονται, παλεύουν και διεκδικούν με όλο τους το είναι, το αυτονόητο -δικαιοσύνη, για να μη τολμήσουν οι γνωστοί-άγνωστοι κατά συρροήν εγκληματίες να συγκαλύψουν το έγκλημα των Τεμπών, καθώς και να αποδοθούν όλες εκείνες οι πολιτικές και οι ποινικές ευθύνες σε εκείνους, που πριμοδότησαν ένα εκ προοιμίου βέβαιο δυστύχημα, που οδήγησε στη μοιραία σύγκρουση, στην έκρηξη και στον άδικο “χαμό” 57 αθώων ψυχών, των δικών μας παιδιών… των παιδιών όλων μας!
Πενήντα επτά ψυχές απαιτούν, οι ένοχοι να λογοδοτήσουν στην κοινωνία και τη δικαιοσύνη, όσο ψηλά και εάν βρίσκονται και κάποιοι βρίσκονται πολύ πολύ ψηλά στην ιεραρχία, εξ’ ίσου ψηλά με την ιεραρχία των εγκληματιών που είναι και ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας των παιδιών την αποφράδα εκείνη νύχτα, στα Τέμπη. Δεν ήταν ένα “δυστύχημα”, σαν όλα τ’ άλλα που συμβαίνουν! Ήταν ένα στυγερό έγκλημα με μεγάλο αριθμό θυμάτων και ενόχων, με τους δεύτερους να πασχίζουν εδώ και μήνες, να κρυφτούν σε κοινή θέα…
Γιατί άραγε το “Πάμε και όπου βγει…”, είναι η ευχή… σε έναν άγνωστο προστάτη των μηχανοδηγών των ελληνικών σιδηροδρόμων; Μήπως γιατί το δυστύχημα με τους πενήντα επτά νεκρούς νέους ανθρώπους είναι το φρικτό έγκλημα μιας πολιτικής κάστας που υποστήριξε με διάφορες ανάδελφες κυβερνήσεις τις δήθεν παραγωγές “έργων”, ενώ στη πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο, από το μοίρασμα της πίτας και των μιζών, αδιαφορώντας για το εάν θα ολοκληρώνονταν ποτέ, εάν τηρούνταν οι προδιαγραφές καθώς και εάν συντηρούνταν βάσει κάποιου κατατεθειμένου προγράμματος συντήρησης! Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδος παρέμεινε χωρίς σύστημα παρακολούθησης της θέσης των συρμών , χωρίς τηλεδιοίκηση, χωρίς αποτελεσματικά συστήματα επικοινωνίας, με τα τρένα κινούμενα πάνω σε ένα απαρχαιωμένο και κακοδιατηρημένο δίκτυο σιδηροτροχιών
Έτσι κάπως το κρίσιμο έργο της αναβάθμισης των σιδηροδρόμων, ώστε επιτέλους η χώρα ν’ αποκτήσει ένα άρτιο, ασφαλές και ποιοτικό σιδηροδρομικό δίκτυο, κατέληξε στο να μεταλλαχθεί σε πραγματική “μαύρη τρύπα”… ΕΛΜΕ πηγάδι, που κατάπινε πακτωλούς χρημάτων και αντί με τα χρόνια να πηγαίνει μπροστά, μόνιμα πήγαινε πίσω, με κάποιους παρ’ όλα αυτά να γίνονται πλούσιοι, με το να βαφτίζουν τις μακέτες… έργα ή παραδίδοντας κάποια έργα… της κακιάς ώρας…
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, “όχι”, το δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν ένα απλό ή σύνθετο ανθρώπινο λάθος, δεν προκλήθηκε από ανθρώπινο λάθος, αλλά από την διαχρονική πολιτική αδιαφορία, ασυδοσία και αλητεία την τελευταία δεκαετία .
Ήταν ένα αναμενόμενο και προαναγγελθέν βίαιο έγκλημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί και να τιμωρηθεί, χωρίς προσπάθειες συγκάλυψης των υπευθύνων, που δεν είναι λίγοι και οι οποίοι φθάνουν μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας. Αυτοί είναι εκείνοι που πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον της κοινωνίας των πολιτών και της ελληνικής δικαιοσύνης, η οποία επιτέλους πρέπει να κόψει τον ομφάλιο λώρο εξάρτησής της από το σαθρό πολιτικό σύστημα και να φανεί αντάξια των προσδοκιών όλων μας…
Πρέπει να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί, που τόσα χρόνια δεν φρόντισαν να ολοκληρωθούν τα έργα και τα άφηναν να εξελίσσονται σε έργα παρωδίες… εκείνοι οι λαοπρόβλητοι με τα βαριά ονόματα που έβγαιναν να μας κοροιδέψουν, καθησυχάζοντάς μας… ότι δήθεν όλα πάνε καλά, αδιαφορώντας για τους πραγματικούς κινδύνους που ελόχευαν σε όλο το μήκος και πλάτος του σιδηροδρομικού δικτύου και παρ’ όλα αυτά διαφήμιζαν με απύθμρνο θράσος και σαρκασμό… υψηλές ταχύτητες στα τρένα, σε ένα δίκτυο που ήταν ακατάλληλο και δρν μπορούσε να υποστηρίξει ακόμα και τις χαμηλές ταχύτητες των παλαιότερων τρένων
Αυτοί όλοι που δεν έκαναν τίποτα για να βελτιώσουν το απαρχαιωμένο και επικίνδυνο σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά συνέχισαν με κυνισμό, να λένε και να ανακοινώσουν πολλά..
…αλλιώς βρε αχρείοι, πως θα μπορέσουμε ποτέ να αντικρίσουμε το πρόσωπο της “Κυρίας” Καρυστιανού, που μέσα στην ανείπωτη θλίψη της παρέδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας σε όλλους εμάς και έγινε το σύμβολο όλων των γονιών που λένε το αυτονόητο…
“…μην σκοτώσετε κι άλλα παιδιά!”.
ΥΓ: Χωρίς να ξεχνάμε:
Λεωφόρος Μάντρας 23
Λεωφόρος Ματίου 102
… και πολλές άλλες.
