Του Βάιου Σύρρου
Η έπαρση στην άσκηση πολιτικής είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Είναι επίσης πολύ συνετό να ξέρει αυτός που ασκεί εξουσία, που και πότε να σταματάει να κάνει δηλώσεις που προκαλούν. Η οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε στην Βορειοανατολική Αττική από την πυρκαγιά είναι κολοσσιαία και δεν θα αποκατασταθεί εάν δεν περάσουν δυο τρεις γενιές. Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται κοντόφθαλμα με όρους μπακαλικής, όπως αφελώς επιχειρείται να αντιμετωπιστεί. Η πρεμούρα να δοθεί αμέσως χαρτζιλίκι σε μορφή αποζημίωσης για «λίγους πληγέντες και κάποια σπίτια που κάηκαν και επιχειρήσεις που καταστράφηκαν» δεν αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις. Το τεράστιο πρόβλημα που προκλήθηκε στην Αττική δεν χωράει την ¨επιδοματική¨ μορφή διαχείρισης που συνηθίσαμε να βλέπουμε σε κάθε μικρή η μεγάλη καταστροφή τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι δομικό και αυτό δεν θα αργήσει να φανεί. Γιατί απλά πατάει στην ουσία της σχέσης πολίτη και Πολιτείας, που είναι η σχέση εμπιστοσύνης. Το να εμφανίζεται κανείς αξύριστος μπορεί στο αμερικανικό πολιτικό μάρκετινγκ να πουλάει, εδώ ωστόσο στη δική μας κουλτούρα θα μπορούσε και να εκληφθεί ως ένδειξη πένθους για μια πολιτική κηδεία, με το πολιτικό υποκείμενο εν αγνεία του να πενθεί τον εαυτό του. Θα έπρεπε ήδη να προβληματίσει πάρα πολύ πολλούς η εκκωφαντική σιωπή των πολιτών στις πληγείσες περιοχές. Είναι κάτι σαν τη βουβαμάρα της πομπής που ακολουθεί κηδεία. Αυτή η σιωπή είναι το πρόβλημα. Όποιος δεν το βλέπει είναι πολιτικά τουλάχιστον αφελής.
