Του Θοδωρή Γιάνναρου
Κάποιοι ξέρουν αυτά που ξέρουν και τα οποία δεν αντέχουν να ξέρουν κάποιοι δυνατοί που έχουν εξουσία πάνω μας! Σκέφτονται στην ουσία μόνο τον εαυτό τους… Όμως ξεχνούν πως οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι… είτε από τη σκιά τους που γλιστρά και σέρνεται τα πρωινά πίσω τους, είτε από τη σκιά τους το βράδυ, που υψώνεται για να τους συναντήσει!
Οι περισσότερες κυβερνήσεις και οι περισσότεροι “άρχοντες” πάσχουν γενικά από το ίδιο ενδημικό πρόβλημα: η εξουσία προσελκύει επί το πλείστον διαταραγμένες προσωπικότητες! Με αυτόν τον τρόπο, η κατάχρηση εξουσίας -και η υποκρισία που τροφοδοτείται από την υπέρμετρη φιλοδοξία και τη σκόπιμη περιφρόνηση για κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά, λειτουργεί με το ίδιο μοτίβο, είτε αναφερόμαστε σε σεξουαλικές παρενοχλήσεις, για κυβερνητική διαφθορά ή για παραβίαση του κράτους δικαίου. Την ατιμωρησία δηλαδή και την ασυδοσία.
Η εξουσία και η δύναμη τελικά αποδεικνύονται επικίνδυνες! Δελεάζουν τους χειρότερους μιας και πάντα ελκύουν ανθρώπους με χαμηλή ηθική, ενώ από την άλλη διαφθείρουν τους καλύτερους που πέφτουν στα δίχτυα της! Ως εκ τούτου, αποτελεί ανάγκη επιβίωσης για εμάς όλους, να προσφέρονται μόνον σε εκείνους που είναι διατεθειμένοι να σκύψουν για να τις πάρουν! Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: αυτοί στους οποίους θα δοθεί εξουσία να είναι ικανοί για να το τολμήσουν.
Σε σχέση τώρα με εμάς τους απλούς θνητούς και σύμφωνα με αυτά που έχει πει ο αρχαίος φιλόσοφος Διογένης: “…η στάση των πολιτών απέναντι στην εξουσία πρέπει να είναι ίδια με τη στάση απέναντι στη φωτιά: να μη στέκονται ούτε πολύ κοντά, για να μην καούν, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσουν…”.
Όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν εμείς οι απλοί θνητοί μιλάμε για έναν πολιτικό, έναν μεγιστάνα, έναν διευθύνοντα σύμβουλο ή έναν αστυνομικό: αν δώσουμε σε οποιοδήποτε άτομο ή κυβερνητικό θεσμό ή υπηρεσία υπερβολική εξουσία και επιτρέποντας τους να πιστέψουν, πως δεν θα θιγούν ποτέ και δεν θα λογοδοτήσουν για τις όποιες ενέργειες στις οποίες προβαίνουν, τότε είναι νομοτέλεια πως αυτές οι εξουσίες θα οδηγήσουν τελικά σε κατάχρηση εις βάρος των πολλών, δηλαδή ημών των ιθαγενών.
Εν κατακλείδι: “η Εξουσία αποδεικνύεται -ειδικά τα τελευταία χρόνια, ως μια έννοια εντελώς ταπεινωτική. Εξευτελίζει τόσο εκείνους που την ασκούν όσο κι εκείνους που την υφίστανται και την ανέχονται…”. Από την άλλη όμως η ίδια η εξουσία διαθέτει “ρυθμιστική ενδιάμεση μνήμη” και έχει την τάση να απομονώνει αυτούς που διαθέτουν μεγάλη δόση από αυτήν. Στο τέλος χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα και πέφτουν σαν διάττοντες αστέρες -σαν περσίδες από την ουρανό της ουτοπίας και της πλάνης τους στο βάραθρο της λησμονιάς…
Δεν χρειάζονται να πούμε πολλά και με λεπτομέρειες. Είναι αρκετό θεωρώ το γεγονός πως πρόκειται για το ίδιο και απαράλλαχτο παλιό αφήγημα-κουλτούρα της κοινωνίας που κυριαρχεί εδώ και αρκετούς αιώνες : οι άνθρωποι κατακτούν την εξουσία, προβαίνουν σε κατάχρηση εξουσίας, εκφοβίζουν και απειλούν έμμεσα ή άμεσα, όποιον τολμήσει να τους αμφισβητήσει με αντίποινα ή ακόμα και με χειρότερα, και στο τέλος ξεφεύγουν αλώβητοι λόγω της “κουλτούρας συμμόρφωσης” που επικρατεί στην κοινωνία, που όλοι μαζί χτίσαμε και θεμελιώσαμε. Μιας κουλτούρας που επιτάσσει πώς κανείς δεν μιλά ή αντιδρά, επειδή δεν επιθυμεί να χάσει τη δουλειά του ή τα χρήματά του ή τη θέση του ανάμεσα στην αυτοανακηρυχθείσα ελίτ -κάποια υλικά κεκτημένα δηλαδή, που όμως είναι και παραμένουν προσωρινά….
Αν λοιπόν δεν φροντίσουμε ν’ αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτές τις συνεχιζόμενες, κατάφωρες καταχρήσεις εξουσίας, όλα αυτά που μας πληγώνουν θα συνεχίσουν να υφίστανται καταστρέφοντας τις ελευθερίες και τη ζωή μας!
