“Δεν μ’ ενδιαφέρει αν οι ισλαμιστές έχουν τη δυνατότητα να σκέφτονται. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει όμως, είναι ότι έχουν τη δυνατότητα να νιώθουν όταν τρώνε σφαλιάρα”
Όλοι αυτοί που κριτικάρουν την Τουρκία κάνουν λάθος και το κάνουν εσκεμμένα από ζήλια. Υπό τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, η Τουρκία δεν ήταν ποτέ καλύτερα από τώρα. Στην πραγματικότητα, συνεχίζει να βελτιώνεται κάθε μέρα που περνά! Η οικονομία ανθίζει και προβλέπεται να γίνει ένα από τα 10 οικονομικά κορυφαία κράτη στον κόσμο μέχρι το 2023, που δεν σηματοδοτεί μόνο τα εκατό χρόνια της Δημοκρατίας της Τουρκίας αλλά είναι και έτος κρίσιμων για τον Ερντογάν εκλογών. Μην ακούτε λοιπόν τους κακοήθεις και τους μοιρολάτρες: Σχεδόν όλα τα νοικοκυριά στην Τουρκία -ακόμα και οι θυρωροί, έχουν δικό τους ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητο. Η οικονομία είναι τόσο ακμάζουσα σ’ αυτήν την χώρα, που οι άνθρωποι εκεί δεν μπορούν να βρουν αρκετά αυτοκίνητα για να αγοράσουν….και ενώ οι χώρες της Δύσης από τη Γαλλία έως τη Γερμανία, από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο, παλεύουν με ελλείψεις, η Τουρκία πέρασε το τεστ πανδημίας με μεγάλη επιτυχία -στην πραγματικότητα, δημιούργησε ένα μοντέλο επιτυχίας για τον υπόλοιπο πλανήτη. Ως “παγκόσμιος ηγέτης” ο ίδιος ο Ερντογάν, η ισχυρή και ηθική ηγεσία του, έχουν προκαλέσει τον θαυμασμό στους συμπολίτες του που τον αποθεώνουν και από την άλλη, τη ζήλια και φόβο στους καταπιεστές δυτικούς. Τα πράγματα δεν είναι απλά καλά στην Τουρκία -είναι καλύτερα από ποτέ!… είναι απλά υπέροχα και όλα χάρη στην ηγεσία του Ερντογάν και του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, γνωστό με το τουρκικό ακρωνύμιο AKP.
Συντονιστείτε στα ελεγχόμενα από το AKP μέσα ενημέρωσης στην Τουρκία και θα απολαύσετε όλο αυτό το αφήγημα σε καθημερινά επεισόδια… “Αφήγημα” είναι η πλέον κατάλληλη λέξη εδώ. Στην πραγματικότητα, όπως θα συμφωνούσαν σχεδόν όλοι οι Τούρκοι παρατηρητές, ο Ερντογάν και το AKP βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι που σίγουρα δεν επέλεξαν, αλλά προκάλεσαν, και σίγουρα δεν είναι της αρεσκείας τους. Το AKP δεν μπορεί πλέον να αποδώσει όπως στο παρελθόν, όπου τα πάντα ήταν πιο εύκολα, με αποτέλεσμα να αποδεικνύεται ολοένα και πιο ανίκανο, σε μια σειρά πολιτικών αλλά και κοινωνικών δραστηριοτήτων, από την παροχή βασικών δημόσιων αγαθών, καθώς και αγαθών πρώτης ανάγκης, μέχρι τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης και τη διαχείριση της οικονομίας που έχει πιάσει πάτο!
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΡ συνάντησε σκόπελο! .Στο παρελθόν, μπορούσε να τα κατάφερνε σε δύσκολες στιγμές με θράσος, αποφασιστικότητα, βίαιο εκφοβισμό και καθαρό μπούλινγκ, αλλά αυτή η φόρμουλα δεν λειτουργεί σήμερα, κυρίως επειδή δεν είναι σαφές εάν ο Ερντογάν ξέρει πού θέλει να πάει. Για παράδειγμα, μπορεί να περιμένει το 2023 τις γενικές εκλογές, αλλά αν δει πως τον συμφέρει,, μπορεί και να πατήσει το κουμπί για πρόωρες εκλογές την επαύριο κιόλας. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά, κάτι που σίγουρα δεν είναι καινούργιο. Αυτό όμως που είναι νέο και δεν έχει ποτέ συμβεί στο παρελθόν, είναι πως ακόμα και το ίδιο το AKP συμπεριφέρεται σαν να μην γνωρίζει κι εκείνο τίποτα -μια Τουρκία δηλαδή με ένα καπετάνιο που όταν αρμενίζει δεν ξέρει που πάει και όταν πιάνει γη, δεν ξέρει που βρίσκεται -μια Τουρκία στο σκοτάδι…
Πώς έφτασαν ως εδώ; Πού θα πάνε από εδώ και πέρα; Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα ανήκει στη σφαίρα του “παραδόξου”. Προκειμένου να ανέβει στην κορυφή και να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει εκεί για πάντα, το ΑΚΡ “ευνούχισε” τους θεσμούς στην Τουρκία, από τη δημόσια διοίκηση και το δικαστικό σώμα μέχρι την κεντρική τράπεζα, τα εθνικά μέσα ενημέρωσης και τις ένοπλες δυνάμεις. Το ΑΚΡ πέτυχε να εδραιώσει την ηγεμονία του στην τουρκική πολιτική σκηνή μαζί με τους γκρίζους λύκους του Μπαχτσελί, υπονομεύοντας τους ίδιους τους θεσμούς, μέσω των οποίων υποτίθεται πως κυβερνά τη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι μια θεσμική “παρακμή”, που σταδιακά αλλά σίγουρα, μεταμορφώνει το τουρκικό πολιτικό τοπίο σε κάτι που σίγουρα δεν είναι και ότι καλύτερο.
Το δεύτερο ερώτημα είναι πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί. Προκειμένου να ανατρέψει, ή τουλάχιστον να επιβραδύνει την παρακμή του, το AKP εστιάζει όλο και περισσότερο στη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας για τους ψηφοφόρους του. Έτσι, και μάλλον κατά ειρωνικό τρόπο… θεσμοθετήθηκε η επικρατούσα πόλωση και οι κοινωνικές εντάσεις στη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι μια “σύγκρουση πραγματικότητας”, που είναι βέβαιο ότι θα διαλύσει τον ίδιο τον ιστό της τουρκικής κοινωνίας. Το αν η Τουρκία μπορεί να βγει από αυτή την παγίδα, παραμένει ένα ανοιχτό και αναπάντητο ερώτημα. Αν δεν μπορέσει, ε!… τότε, μάλλον ακόμα πιο σκοτεινές μέρες
έρχονται…
Από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 2002, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει εφαρμόσει έναν ριζοσπαστικό μετασχηματισμό στη χώρα. Κάποτε “πυλώνας” της δυτικής συμμαχίας, η Τουρκία έχει ξεκινήσει μια μιλιταριστική εξωτερική πολιτική με τα όποια ίχνη δημοκρατίας της, να συντηρούνται από τη φιλοδοξία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δημοκρατία στην Τουρκία έχει παραδώσει τη θέση της σε μια αυταρχική μονοπρόσωπη διακυβέρνηση, όπου ο Ερντογάν λειτουργεί στα πρότυπα άλλων περασμένων αιώνων αίματος και βίας, εξολοθρεύοντας οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη!
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ξεκάθαρη περιγραφή της Τουρκίας του Ερντογάν, που δείχνει ξεκάθαρα, πώς η ανησυχητική μεταμόρφωσή της μπορεί να είναι βραχύβια και άκρως επικίνδυνη για την ίδια του τη χώρα!
Η Τουρκία υπό τον Ερντογάν εξασκεί είτε μια μιλιταριστική εξωτερική πολιτική, παρεμβαίνοντας σε περιφερειακά σημεία ανάφλεξης από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ έως τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, είτε δημιουργώντας νέες εστίες έντασης, όπως τώρα στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, στην οποία κατέχει παράνομα -μετά την εισβολή του 1974 ένα μεγάλο τμήμα της!
Ο οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με αυτό το περίεργο κράτος, που ο Ερντογάν κατασκεύασε στα μέτρα του, είναι εύκολο να ανιχνεύσει την πολιτική τροχιά του λαϊκιστικού καθεστώτος του Ερντογάν, από την εποχή των μεταρρυθμίσεων και της ευημερίας στη δεκαετία του 2000 έως τις επιπτώσεις του πολέμου στη γειτονική Συρία, και τώρα τις απειλές προς την Ελλάδα, που όπως όμως φαίνεται, είναι πολύ σκληρή και ανθεκτική για τα δόντια του. Σε μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, φαίνεται πώς η Τουρκία χώρισε τους κοινούς της δρόμους με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, αγκάλιασε τη Ρωσία του Πούτιν και άλλες ρεβιζιονιστικές δυνάμεις και αντικατέστησε ένα αδύναμο δημοκρατικό καθεστώς με ένα αυταρχικό που ελέγχεται αποκλειστικά από τον ίδιο τον σουλτάνο και την οικογένειά του. Παρόλα αυτά, ο Ερντογάν θα αποτύχει να συνεχίσει αυτό το αυταρχικό καθεστώς! Απ’ ότι φαίνεται, το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο!
Ο Ερντογάν θέλει οι Τούρκοι να κατηγορούν άλλους για τα προβλήματα της χώρας τους. Ωστόσο, θα υπάρξει ένα σημείο καμπής, όταν κατηγορηθεί ο ίδιος για κακή διαχείριση των υποθέσεων της Τουρκίας, που θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά της και κλείνει τα μάτια στην εγκληματική κερδοσκοπία από φίλους και συγγενείς.
Μαζεύονται εδώ και καιρό τα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας που ζυγώνει. Η Τουρκία έχει ένα σκοτεινό μέλλον και την ευθύνη τη φέρει ολάκερη ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι πολιτικές του έχουν κάνει την Τουρκία λιγότερο ασφαλή, λιγότερο σταθερή και καθόλου φερέγγυα. Ο Ερντογάν σκάβει μια τρύπα για την Τουρκία. Αντί να προσπαθήσει να την βγάλει από αυτή την τρύπα, συνεχίζει να την κάνει ακόμα μεγαλύτερη και πιο βαθιά, και προκριμένου να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους του ρίχνει μελάνι σουπιάς, κράζει και κατηγορεί άλλους για τα προβλήματα της Τουρκίας που ο ίδιος δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί.
Πριν κάποια χρόνια, οι ΗΠΑ και η Τουρκία είχαν ανακοινώσει τη συμφωνία που επέτρεπε τη χρήση της τουρκικής αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ για αεροπορικές επιδρομές κατά του ISIS στο Ιράκ και τη Συρία. Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε αυτή τη συμφωνία για να βομβαρδίσει περιοχές του PKK στα βουνά Καντίλ του Ιρακινού Κουρδιστάν.
Για τη Δύση, “αντιτρομοκρατία” σημαίνει μόνο ένα πράγμα: καταπολέμηση του ISIS. Για τον Ερντογάν σημαίνει δολοφονία Κούρδων. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις ακόμα και αν προσπαθεί να θολώσει τα νερά προσποιούμενος αγαστή συνεργασία με τον δυτικό συνασπισμό. Η Ευρώπη όμως, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ γνωρίζουν, ότι η στόχευση Κούρδων ενισχύει τον ISIS.
Ο Ερντογάν προσπαθεί πάντα να λύσει προβλήματα που εντοπίζει, δημιουργώντας άλλα ακόμα μεγαλύτερα -είναι η πάγια τακτική του!
Η πολεμική του Ερντογάν έχει και σημαντικό οικονομικό κόστος. Η ρημαγμένη οικονομία της Τουρκίας έχει υψηλή μόχλευση. Η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη στον στενό κύκλο του Ερντογάν, που φοβάται ότι αν χάσει στις επόμενες εκλογές, η επόμενη κυβέρνηση θα μπορούσε να ανοίξει φακέλους διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, με στόχο το AKP, τον ίδιο, καθώς και μέλη της οικογένειάς του, που έχουν εθιστεί πλέον στην καταλήστευση των χρημάτων του τουρκικού λαού
Ο Ερντογάν δημιουργεί εχθρούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, χρησιμοποιώντας τον φόβο για να χειραγωγήσει το εκλογικό σώμα. Κατηγορεί το Κίνημα Γκιουλέν ότι σχεδιάζει τη δημιουργία παράλληλης διοίκησης και την ανατροπή της κυβέρνησής του. Έχει συλλάβει εκατοντάδες διοικητικούς υπαλλήλους, δικαστές, αξιωματικούς και αστυνομικούς για δήθεν δεσμούς με τον ιεροκήρυκα Γκιουλέν, που ήταν κάποτε ο μέντοράς του, που τώρα ζει εξόριστος στην Αμερική!
Πολλά τα μέτωπα που πιέζουν την Τουρκία και ως εκ τούτου, το ΑΚΡ και τον Ερντογάν!
Το μέλλον της Τουρκίας φαντάζει σκοτεινό, αλλά τείνει να γίνει μαύρο… τα ίδια και χειρότερα όμως, ισχύουν και για τον Πρόεδρο Ρετζεπ Ταγιπ Ερντογάν και το κόμμα του…
