“Ο φόβος είναι το συναίσθημα που καλλιεργείται για να σου βάλει τρικλοποδιά και να σε εκτροχιάσει! Αν έχεις τα κότσια, κοίταξε τον στα μάτια και εκείνος θα φοβηθεί και θα εξαφανιστεί, αφήνοντάς σε ελεύθερο, αλλιώς, θα πεθάνεις πολλές φορές πριν τον θάνατό σου…”
Ο φόβος είναι ίσως το πρώτο – το αρχέγονο συναίσθημα που ένιωσε ο άνθρωπος. Τον συντροφεύει από την αρχή της ανθρωπότητας, από την αρχή της ύπαρξής του. Πρόκειται τελικά για ένα συναίσθημα πολύ οικείο για τους περισσότερους. Γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο και πεθαίνει μαζί του, εκτός βέβαια κάποιων εξαιρέσεων. Η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη με απεγνωσμένες προσπάθειες είτε να ελέγξει είτε να δαμάσει είτε να ξεπεράσει τους φόβους του… συνήθως άσκοπα και ανούσια. Είναι εύκολο να μένει κανείς σε καταστάσεις που τον κάνουν να νιώθει ασφαλής, όμως αυτό το αίσθημα ασφάλειας εύκολα γίνεται καταστρεπτικό για τη ζωή τους. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από αντιπάλους και εχθρούς… τόσο φανερούς, όσο και άλλους, αόρατους σε κοινή θέα.
Η ζωή χαρακτηρίζεται από ένα αναπόφευκτο γεγονός: όλοι μας θα πεθάνουμε μία μέρα. Ωστόσο, μερικές φορές η σκέψη του τέλους της ζωής μας, μεταφράζεται σε ένα περίεργο αίσθημα που μας κρατάει πίσω μπλοκάροντας το βήμα μπροστά…
Αν και ο θάνατος είναι η πιο ισχυρή και απόλυτη εμπειρία στη ζωή ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, ο πολιτισμός καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να αρνηθεί την παρουσία του… Ο ρυθμός του θανάτου στη ζωή σπάνια αναγνωρίζεται από τον άνθρωπο. Όμως, η αναγνώριση, η αποδοχή και ακόμη και η δημιουργία μιας έστω άτυπης σχέσης με το θάνατο, θα μπορούσε μάλλον να συνδράμει ώστε να βιώσει κάποιος, μια πιο γεμάτη και πιο ζωντανή ζωή με αξία.
Ο δυνατός άνθρωπος, βαθιά μέσα του, πάντα ένιωθε, πως το υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να φτάσει, δεν είναι ούτε η περίσσια γνώση ούτε η ποθητή αρετή, ή η καλοσύνη… ούτε καν η τελική νίκη. Ειδικά η καλοσύνη, όσο αγνή και αν ακούγεται, στην εποχή που ζούμε δεν είναι κομπλιμέντο, αλλά αποτελεί μάλλον μειονέκτημα… Αυτό που μετράει, το άλλο το πιο ψηλό, το πιο ηρωικό κι ίσως το πιο απελπισμένο είναι η αγνόηση και η κατανίκηση του φόβου. Αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι… για να αλλάξει κάποιος και ν’ ανέβει επίπεδα…
Ίσως, το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβάται κανείς, είναι ο ίδιος ο φόβος. Ακούγεται ίσως οξύμωρο, αλλά αποδίδει την αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο… Ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο, από τον μεγαλύτερο εχθρό και εκδηλώνεται πάντα με πολλές διαφορετικές μορφές – ντροπή, θυμό, αλαζονεία. Το φόβο σε κάποιον, τον προκαλεί πάντα η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ανασφάλεια, γιατί δεν καταλαβαίνει πως, η σπηλιά που φοβάται να μπει, κρύβει πολλές φορές αυτό που αναζητά…
Αν ξέρεις να αποκρυπτογραφείς το φόβο, μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις υπέρ σου… γιατί σου δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ο αντίπαλος σου φοβάται περισσότερο, από τον τρόπο και τα μέσα που χρησιμοποιεί, για να κάνει εσένα να φοβηθείς.
Σημαντικό είναι, στο διάβα σου, να μην καις τις γέφυρες πίσω. Θα εκπλαγείς πόσες φορές θα χρειαστεί να ξαναπεράσεις από το ίδιο ποτάμι. Η τόλμη δεν είναι το αντίδοτο του φόβου, αλλά η τόλμη με διορατικότητα και σχέδιο! Ένας κανόνας για τον μαχητή της ζωής είναι να λαμβάνει κάθε απόφαση εν ψυχρώ, ώστε τίποτα απ’ ό,τι θα μπορούσε να συμβεί σαν αποτέλεσμά της, να μην μπορεί να τον ξαφνιάσει και ειδικά, να μην εξαντλήσει τις δυνάμεις του.
Ο ένας λόγος είπε, να μην προχωρήσεις σε κάτι εκτός λογικών πλαισίων και ασφάλειας, είναι να σεβαστείς το φόβο των ανθρώπων που νοιάζονται για σένα… Ο άλλος λόγος για να μην επιχειρήσεις κάτι που θεωρείται… συμβατικά “επικίνδυνο” είναι, να σεβαστείς το φόβο εκείνων, που αγαπάς πιο πολύ και από την ίδια τη ζωή τη δική σου! Μόνο που ακόμα κι αυτά είναι δύσκολο να τα ακολουθήσεις όταν είσαι αποφασισμένος να κάνεις πράγματα που θα τροχοδρομήσουνε τις αλλαγές εκείνες που θα σε απελευθερώσουν!
Είναι περίπλοκη η ψυχοσύνθεση εκείνων που γεννήθηκαν με στόχους έχοντας στην πορεία ξεγράψει το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου! Σε τελευταία ανάλυση, αυτός που φοβάται το θάνατο, ποτέ δεν μπορεί να χαρεί τη ζωή που απλώνεται μπροστά του.
Κάπως έτσι λοιπόν… ο φόβος για τον θάνατο είναι επακόλουθο του φόβου για τη ζωή. Αυτός που ζει μια γεμάτη ζωή, είναι πάντα προετοιμασμένος να “φύγει” ανά πάσα στιγμή. Μικρό ή μεγάλο, το “κόστος”, είναι πάντα προτιμότερο από το αβέβαιο, το ατελείωτο μαρτύριο του φόβου και της ανασφάλειας…
…και να θυμάσαι, πως η σκέψη και μόνο, να απαλλαγείς από το φόβο, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά… δράση σε πρόβα!
