Του Βάιου Σύρρου
Ποτέ δεν είχα απτές αποδείξεις αλλά πάντα σοβαρές υπόνοιες από την αλληλουχία των γεγονότων, τις επαναλαμβανόμενες ¨συμπτώσεις¨ και το ίδιο πάντα αποτέλεσμα που μ’ έκανε να πιστεύω ότι, οι υποτιθέμενοι αντιεξουσιαστές είναι τελικά από τους χειρότερους εξουσιαστές, το ίδιο το παρακράτος. Το έβλεπα όταν μας πετούσαν πέτρες και μολότοφ στο Σύνταγμα την ώρα του ρεπορτάζ και άδειαζαν την πλατεία από τον κόσμο.
Το είδα και χθες. Το μυρίζεις από μακριά σαν το φαγητό στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι ότι κάτι άλλο τρέχει. Και εξηγούμαι.
Η Εθνική τραγωδία στα Τέμπη αρχικά προκάλεσε σε όλους μας όπως και σε μένα ένα τεράστιο σοκ, ένα μούδιασμα που σου ζάλιζε το μυαλό. Το αρχικό ισχυρό σοκ πέρασε και έφερε οργή, θυμό, πολύ θυμό, αγανάκτηση αλλά και πείσμα ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους, να κάνουμε κάτι για να καθαρίσει αυτή η σαπίλα, αυτή η πολιτική αλητεία που δεν σέβεται αθώες ανθρώπινες ζωές, να βγούμε να το φωνάξουμε έξω στο δρόμο, στο Σύνταγμα στη Βουλή.
Χθες η πλατεία Συντάγματος και οι γύρω κεντρικοί δρόμοι γέμισαν ασφυκτικά με νέους ανθρώπους, άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, μανάδες με τα μωρά στα καροτσάκια, παππούδες με τα εγγονάκια στο χέρι. Βγήκε η μεσαία Ελληνική οικογένεια στο δρόμο, δεν βγήκε απλά το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ με πανό και οργανωμένα μπλοκ.
Αυτό είναι πάντα που τρομάζει. Ο αυθορμητισμός στην διαμαρτυρία και ο φόβος μήπως αυτό εξελιχθεί και πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, γιγαντωθεί μέρα με τη μέρα.
Κάπου εδώ αρχίζει κι ο ρόλος των …¨αγανακτισμένων παιδιών¨ με τις μολότοφ. Πιστεύει άραγε κανείς ότι στην επόμενη διαμαρτυρία για τα αθώα θύματα στα Τέμπη, θα ξαναπάει η μητέρα με το μωρό στο καροτσάκι ή ο παππούς με το εγγονάκι του; Όχι. Και τι μ΄ αυτό, θα μου πείτε. Μα είναι απλό, πολύ απλό, η διαμαρτυρία εκ των πραγμάτων θα εκφυλιστεί. Δεν θα κινδυνεύει να αποκτήσει πλέον παλλαϊκό χαρακτήρα αλλά θα περιοριστεί στον καθαρά κομματικό. Αυτό το ξεκάθαρα κομματικό δεν ενοχλεί όπως και δεν ενόχλησε ποτέ διαχρονικά την εκάστοτε εξουσία. Άλλο να βλέπεις οργανωμένο μπλοκ διαδηλωτών στους δρόμους και τις πλατείες και άλλο χιλιάδες οικογένειες.
Είναι θέμα πάγιας επικοινωνιακής στρατηγικής να μην ξεφύγει η κατάσταση σε επίπεδο εντυπώσεων εικόνας. Κάποτε αυτό ήταν και θέμα ουσίας, λειτουργούσε καλά.
Σήμερα όμως, μετά το ολοκαύτωμα στα Τέμπη, λίγο επηρεάζει πια η δύναμη της εικόνας από μια μεγάλη διαδήλωση. Η αγανάκτηση και η οργή είναι πλέον παντού, μέσα μας, σε κάθε έναν από εμάς, σε όλους. Κάθε παρέα που συζητάει για τον άδικο χαμό των παιδιών μας, κάθε πηγαδάκι στο δρόμο, στη δουλειά, στην ουρά στο σούπερ μάρκετ είναι και μια μικρή διαδήλωση διαμαρτυρίας. Το Σύνταγμα σήμερα είναι μικρό, πολύ μικρό για να υπονομευθεί από τα …¨αγανακτισμένα παιδιά¨ με τις μολότοφ.
