Του Θοδωρή Γιάνναρου
“Τελικά, ζούμε μέσα στη Φύση, αλλά καθόλου δεν την γνωρίζουμε. Μας μιλάει συνεχώς και μας στέλνει μηνύματα, δεν την ακούμε και ούτε εκείνη προδίδει τα μυστικά της. Την καταστρέφουμε συνέχεια, αν και είμαστε τόσο αδύναμοι και ευάλωτοι μπροστά της!”.
Το παρελθόν μας και τα τραγικά λάθη που διαπράξαμε ως ανθρωπότητα εις βάρος του πλανήτη, θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει και όλα τώρα να ήταν εντελώς διαφορετικά -δεν μπορούμε σίγουρα ν’ αλλάξουμε το παρελθόν, ωστόσο μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για ένα διαφορετικό και ανθρώπινο μέλλον και να δείξουμε την ανάλογη συμπεριφορά και δέσμευση γι΄ αυτό.
Το να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τις ανθρώπινες αξίες, χωρίς να βγάζουμε από την εξίσωση το περιβάλλον που ζούμε και τον πλανήτη γενικότερα, αποτελεί μία από τις κύριες ευθύνες της ανθρωπότητας για ένα όμορφο και ανθρώπινο μέλλον με προοπτική!
Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, επηρεάζει σημαντικά και το πώς νιώθουμε, πώς συμπεριφερόμαστε και πώς αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές που συντελούνται γύρω μας…
Στην ξηρά, τις θάλασσες και την ατμόσφαιρα, η καταστροφική επίδραση του ανθρώπου στο περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο ορατή… ολοένα και πιο απειλητική. Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες κορυφαίων οργανισμών, πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων αποκαλύπτουν την έκταση της καταστροφής και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου: Η φύση βρίσκεται σε επικίνδυνη κρίση -όλα αλλάζουν, ενώ απειλούνται πάνω από 1, 5 εκατομμύρια είδη στην παγκόσμια πανίδα και χλωρίδα με πλήρη αφανισμό, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο άνθρωπος
Εμείς οι Έλληνες ήμασταν ένας λαός, που ακόμα και πριν από 4.000 χρόνια σεβόμασταν και αγαπούσαμε τη φύση και όλη αυτή την ομορφιά γύρω μας… Οι Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τη φύση και αυτό αποτυπώνεται και στην Ελληνική Μυθολογία. Οι Θεοί τότε θεωρούνταν πως είχαν άμεση σχέση με τη φύση, όπως η Δήμητρα, η προστάτιδα της γεωργίας, η Άρτεμις, η προστάτιδα των άγριων ζώων και ο Διόνυσος, ο προστάτης της άγριας βλάστησης κλπ. Η ελληνική μυθολογία περιλαμβάνει και τις νύμφες -θεότητες που κατοικούσαν στην άγρια φύση: τις Nαϊάδες που κατοικούσαν στα ποτάμια, στις πηγές και στις κρήνες, τις Ορεστιάδες που κατοικούσαν στα βουνά, τις Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, νύμφες των δέντρων και τις Νηριήδες, τις νύμφες των θαλασσών. Η φύση των Ελλήνων από την αρχαιότητα ήταν συνδεδεμένη άρρηκτα με τη φύση! Από εκεί άρχιζαν όλα και εκεί τελείωναν…
Η Γη για τους Αρχαίους Προγόνους μας ήταν η Θεά πάνω απ’ όλα -η υπέρτατη, η μάνα όλων, και ήταν αυτή που δημιούργησε τα πρώτα πλάσματα. Τότε τη Γη την ονόμαζαν “Υπερτάταν Γαν”. Δεν αντιπροσώπευε μια κάποια ανθρωπόμορφη θεότητα, πλανήτη ή γενικά ουράνιο σώμα, αλλά ως γη, ως φύση, με χώμα, έδαφος και υπέδαφος, εκεί όπου γεννιέται, ζει τρέφεται, αναπαράγεται και πεθαίνει ο άνθρωπος!
Όπως φαίνεται, εμείς οι Έλληνες, απ’ όλους τους λαούς του πλανήτη Γη, ονειρεύτηκαν το όνειρο της ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο και το ακολούθησαν και στην πράξη.
Εάν λοιπόν τώρα… έστω και στο παρά πέντε, εμείς οι κακομαθημένοι και ωχαδερφιστές -μέχρι χθες απόγονοί τους, θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας και να σπάσουμε τους φαύλους κύκλους αρνητικών συμπεριφορών προς τη φύση και τον πλανήτη γενικά, είναι σημαντικό να δώσουμε προσοχή για να κατανοήσουμε τί πήγε λάθος μέχρι χθες στη σκέψη μας και στον τρόπο που βλέπουμε τα πάντα γύρω μας -τον κόσμο, τη φύση… τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Τί γυαλιά φοράμε κάθε φορά που ερμηνεύουμε ένα γεγονός, τον εαυτό μας ή τη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Είναι καιρός να προσαρμοστούμε στις νέες πλέον ανάγκες που έχουν προκύψει και να δούμε πώς θα προστατευθούμε από τη δαμόκλειο σπάθη που απειλεί ακόμα και την ίδια μας την ύπαρξή…
Θα αναρωτηθεί κάποιος: μα, και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς εδώ στη μικρή κουκκίδα που ονομάζεται Ελλάς;
Μπορούμε να πετύχουμε πολλά, όσα τουλάχιστον μπορούν να πετύχουν και οι άλλοι λαοί, αρκεί να μην περιμένουμε από άλλους, να πετύχουν αλλαγές για εμάς, χωρίς εμάς και χωρίς να συμμετέχουμε στις όποιες διαδικασίες!
Το μέλλον σίγουρα δεν ανήκει στη βία κατά του εαυτού μας, ούτε στη περιστασιακή δύναμη που κατά καιρούς αποκτούμε. Το μέλλον ανήκει στη λογική, τον ορθολογισμό και τη διορατικότητα… Λάθος να στεκόμαστε στο παρελθόν! Εκείνο έχει προχωρήσει ήδη. Καλύτερο είναι και σίγουρα πιο βιώσιμο… να σκεφτόμαστε όσα μπορούμε να αλλάξουμε και όχι εκείνα που δεν αλλάζουν!
