Όλοι γνωρίζετε τις μάχες που έδωσα για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος σχετικά με τον Κορωνοιό! Ποτέ δεν δίστασα να πω την άποψή μου, να διαφωνήσω πολλές φορές με τις αποφάσεις που λαμβάνονταν ή λαμβάνονται και δεν δίστασα να έρθω ακόμα και σε ρήξεις με τα κέντρα αποφάσεων και κάποιους “γραφικούς”… υπεύθυνους ενημέρωσης, που διέπρατταν το ένα τραγικό λάθος μετά το άλλο!
Προσπάθησα απεγνωσμένα να μην νοσήσω -λόγω των υποκείμενων προβλημάτων υγείας που ενυπάρχουν, έκανα και τις τέσσερις δόσεις εμβολίων (2 + 2 αναμνηστικές), αλλά τελικά όλες οι προσπάθειες δεν ευόδωσαν… και νόσησα!
Όλα ξεκίνησαν σαν συνάχι με λίγο βήχα -δεν έδωσα σημασία! Ήμουν σίγουρος πως είχα κρυώσει από τον κλιματισμό που δούλευε στο φουλ, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας στην κρεβατοκάμαρα! Την επομένη έκανα το πρώτο rapid test, το οποίο βγήκε αρνητικό και ησύχασα -λήξη συναγερμού σκέφθηκα. Την επομένη ο βήχας ήταν αυξημένος και ένιωθα μια κατάπτωση και μια υπνηλία. Έκανα πάλι rapid test και πάλι ήταν αρνητικό, μόνο που το βράδυ ο βήχας δεν μ’ άφησε να κλείσω μάτι…
Αισίως μπήκα στην τρίτη προς τέταρτη μέρα της αδιαθεσίας μου με το test να βγαίνει και πάλι αρνητικό… Προς το βράδυ, η γυναίκα μου επέμενε να βάλω θερμόμετρο με την θερμοκρασία μου να έχει ανέβει στο 38+… με το επόμενο rapid test να με βγάζει φουλ θετικό. Το Ελπίς είχε εφημερία και έτσι βρέθηκα εκεί… όχι δηλαδή πως θα πήγαινα αλλού! Ούτως ή άλλως, αν υπήρχε ένα νοσοκομείο στον κόσμο που θα πήγαινα με κλειστά μάτια, αυτό είναι το Ελπίς… Να σκεφθείτε πως όπου και να ήμουν στο εξωτερικό… όσες ώρες και αν ήταν η πτήση, όταν αρρώσταινα, πάντα στο Ελπίς ερχόμουν…
Οι εξαιρετικοί παθολόγοι/διευθυντές και πρώην στενοί μου συνεργάτες, Σπύρος Σαβανής και Πεγκυ Γρηγοροπούλου, μετά τις αιματολογικές, βιοχημικές, απεικονιστικές εξετάσεις και την αξονική, μου έκαναν αμέσως εισαγωγή και έτσι βρέθηκα στην κλινική Covid, στην Α’ χειρουργική! Εκεί… τα είδα όλα, από την θετική όμως πλευρά του πρίσματος…
Είδα τις νοσηλεύτριες να παίζουν το ρόλο του φίλου, του αδελφού, των γονιών, φοβισμένων ή/και ανήμπορων ασθενών που είχαν αφεθεί στα χέρια τους! Όλους τους προσφωνούσαν με τα μικρά τους ονόματα, τους χάιδευαν και τους παρηγορούσαν, όταν η ψυχολογία έπεφτε! Είδα τη Βαρβάρα και την Ξανθή να τραγουδάνε στους παππούδες και να τους ταΐζουν με υπομονή.., Τις είδα να τους περιποιούνται άπειρες φορές την ημέρα -ειδικά τους υπερήλικες που ήταν μεταξύ ύπνου-ξύπνιου… Είδα μια ανθρωπιά που δεν την έχω συναντήσει πουθενά αλλού, αν και έχω γυρίσει όλο σχεδόν τον κόσμο! Ένιωσα πως νοιάζονταν πραγματικά για όλους εμάς τους ξαπλωμένους στα ολοκαίνουρια state of the art κρεβάτια των θαλάμων τους, με την ενσυναίσθηση στα υψηλότερα επίπεδα…
Τελικά μετά από μερικές μέρες εξαιρετικής νοσηλείας, είμαι πάλι σπίτι μου και αναρρώνω! Βέβαια σημαντικά βοήθησε και η “Ορθομοριακή Ανοσοθεραπεία” την οποία ακολούθησα με ειδικά σκευάσματα που προσπόρισαν τον οργανισμό μου με το απαραίτητο καύσιμο που καθημερινά απαιτείται, για να λειτουργεί απρόσκοπτα και να κινητοποιεί από μόνος του τους μηχανισμούς ελέγχου της λοίμωξης, καθώς και της αυτό-ίασης! Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά!
Είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτό το νοσοκομείο, στην εξέλιξη του οποίου ως το πλέον ανθρώπινο, ελπίζω πως συνέβαλα κι εγώ στα σχεδόν επτά συναπτά χρόνια που υπηρέτησα ως διοικητής! Οι γιατροί εκεί υπακούουν μόνο στην καρδιά και στο ένστικτό τους και σίγουρα όχι στα ανεπαρκή πρωτόκολλα και τις εντολές των χαρτογιακάδων! Είναι εκεί μόνο για τον ασθενή, δικαιώνοντας τη φήμη του νοσοκομείου, όχι μόνον ως το πιο ανθρώπινο, αλλά και το πλέον επαναστατικό νοσοκομείο της χώρας!
Χαίρομαι που κάτι άφησα παρακαταθήκη και αυτό το κάτι είναι το προσωπικό του νοσοκομείου, που πλέον δεν έχει ανάγκη τη συνδρομή ενός διοικητή για να κάνει μικρά θαύματα! Τα πάντα δουλεύουν γιατί έτσι θέλουν γιατροί, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό! Ο επαγγελματισμός και η ανθρωπιά τους κάνει άτρωτους στις εμβόλιμες τρικλοποδιές του συστήματος, που πάντα στέκεται απέναντι σε εργαζόμενους με άποψη!
Το Ελπίς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν, γιατί απλά, το προσωπικό του έχει αλλάξει επίπεδο, έχοντας προ πολλού ξεπεράσει τη μετριότητα του συστήματος και πλέον αντέχει στα χτυπήματα που δέχεται… Πραγματικά νιώθω περήφανος γι’ αυτούς τους ανθρώπους και τους ευχαριστώ για όλα όσα έμαθα δίπλα τους…
