“Αποδεικνύεται περίτρανα, πως η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει τα βάσανα των κομμάτων, τα οποία ελπίζουν να μπορέσουν να δουν τ’ αστέρια, τώρα που το σκοτάδι είναι βαθύ και όπου, η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή της κάλπης. Εκεί, η απογοήτευση είναι ένα είδος χρεοκοπίας επειδή αντιλαμβάνονται πως αναλώθηκαν ξοδεύοντας πολλά σε ελπίδες και φρούδες προσδοκίες. Η ελπίδα αγαπητοί πολιτικάντηδες απέχει πολύ από τη νίκη…”
Εμείς από την άλλη -οι πολίτες αυτής της χώρας, είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μες στον κυκεώνα της σύγχρονης πολιτικής του Ελλαδιστάν. Κανείς δεν περιμένει πλέον κάτι καλό από το πολιτικό σύστημα που είναι ξεχαρβαλωμένο και εσκεμμένα ανήμπορο. Καμμιά ελπίδα δεν μπορεί πλέον να χαράξει πουθενά. Η στιγμή της κάλπης βέβαια, θα είναι μια θαυμάσια στιγμή, αν τελικά καταφέρουμε να αρθρώσουμε τη δυσαρέσκειά μας και να επιλέξουμε ορθολογικά και με σύνεση… δίκαια και αντρίκια!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας στον απόηχο της τοξικής αντιπαράθεσης που έχουν οι δυο τους, τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στις περιοδείες τους, θα συνεχίσουν να επιδίδονται σε ασκήσεις συσπείρωσης επί χάρτου και επί του πεδίου, των παραδοσιακών τους ψηφοφόρων, καθώς και στο κυνήγι του 10% των αναποφάσιστων το οποίο σε μεγάλο βαθμό θα διαμορφώσει και τους τελικούς συσχετισμούς στις πρώτες εκλογές με την απλή αναλογική, που μας επέβαλε η κυβέρνηση της “1ης φοράς αριστερά”, όταν συνειδητοποίησε πως χάνει το έδαφος κάτω από τα τρεμάμενα πόδια της…
Με την Ελλάδα να έχει μπει με τα μπούνια πλέον σε προεκλογική περίοδο, ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα είναι η προσέγγιση με κάθε μέθοδο και τρόπο των αναποφάσιστων, που όπως φαίνεται, έχουν σχετικά συγκεκριμένη κομματική προέλευση, χαρακτηριστικά, αλλά και ζητούμενα, προκειμένου να προβούν στην τελική απόφαση μπροστά στην εκλογική κάλπη.
Στις περισσότερες δημοσκοπικές έρευνες της τα ποσοστά των πραγματικά αναποφάσιστων κυμαίνονται γύρω από το 10%, με τουλάχιστον τους μισούς να προέρχονται από τη Ν.Δ. και τον Συριζα-Π-Σ, ενώ οι υπόλοιποι προέρχονται από μικρότερα κόμματα.
Από την άλλη, ένα 5%-7% που στις εκλογές του ‘19, είχε επιλέξει τους δύο κυρίως διεκδικητές της εξουσίας, πλέον κινείται στη απόλυτη γκρίζα ζώνη, μοιρασμένο με αυξομοιώσεις υπέρ της Ν.Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ, αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας των γεγονότων που συμβαίνουν και των αποκαλύψεων που βγαίνουν στην επιφάνεια. Για την Πειραιώς και την Κουμουνδούρου αποτελούν λεπτομέρειες κομβικής σημασίας όλα αυτά που βάζουν στο τραπέζι οι ψηφοφόροι αυτής της γκρίζας ζώνης, προκειμένου να διαμορφώσουν την τελική πολιτική προσέλκυσής τους, που αφορά στη “σταθερότητα” σε όλους τους τομείς, με τους πολίτες να κάνουν την τελική επιλογή τους με βάση το ποιον “εμπιστεύονται” περισσότερο ή έστω ποιος είναι ο “λιγότερο κακός”! Κάτω από αυτές τις ήδη διαμορφωμένες συνθήκες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως κοστίζουν ακριβά οι τοποθετήσεις στελεχών του σε συγκεκριμένα θέματα, όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό ή τα εξοπλιστικά προγράμματα, καθώς και το διφορούμενο και καταστροφικό για τη χώρα κυβερνητικό του παρελθόν.
Το άλλο φλέγον θέμα είναι το δυσβάστακτο πλέον “κόστος διαβίωσης”, το οποίο οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν. Η ακρίβεια λόγω και του πολέμου στην Ουκρανία έχει αναδειχθεί σε Νο1 πρόβλημα για την πλειονότητα των πολιτών και σε κάθε περίπτωση για τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, με τον Αλέξη Τσίπρα να επενδύει στο συγκεκριμένο μέτωπο μιας και από τη θέση της αντιπολίτευσης είναι κατά κάποιο τρόπο πολύ ευκολότερο.
Απέναντί του όμως, ο νυν πρωθυπουργός προσπαθεί να “ισορροπήσει” κατά κάποιον τρόπο την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, προτάσσοντας στην προεκλογική βιτρίνα, τα μέτρα στήριξης για πολίτες και επιχειρήσεις, που έχουν ανακοινωθεί και υλοποιηθεί έως σήμερα, ενώ από την άλλη, χρησιμοποιεί ως “όπλο” και “κρυφό άσο” την δική του εικόνα αξιοπιστίας, ανακοινώνοντας με κάθε τόνο, πως μετά την υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης για “περικοπές στους φόρους” το 2019-2023, στην πρώτη πλέον σειρά ενδιαφέροντος στην ιεράρχηση στόχων της επόμενης τετραετίας θα βρίσκονται οι “υψηλότεροι” μισθοί και τα καλύτερα μεροκάματα”.
Μεγάλο μέρος των αναποφάσιστων ψηφοφόρων ως προς τις επικείμενες εκλογές αποστρέφεται τα μάλα την ακραία σκανδαλολογία, την ακραία πόλωση και δηλώνει απέχθεια στην τοξική και πεζοδρομιακή πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας και των όποιων άλλων μικρότερων παρατρεχάμενων…
Από τη μια πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προφανές πως προκρίνει μια προεκλογική αντιπαράθεση που να επικεντρώνεται στον προγραμματικό λόγο και στη σύγκριση των κυβερνητικών πεπραγμένων μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες φορές όμως είναι υποχρεωμένος, προκειμένου να εκφράσει και τους παραδοσιακούς υποστηρικτές του, τους οποίους μέχρι χθες είχε στο περιθώριο, να σηκώνει το γάντι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, παρά το όποιο κόστος στο μέτωπο των αναποφάσιστων. ενώ από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας υιοθετώντας αναγκαστικά τον άκρατο πολακισμό, είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει μια προεκλογική εκστρατεία ιδιαίτερα υψηλών τόνων, που όμως απ’ ότι φαίνεται δεν του βγαίνει…
Υπάρχουν όμως και άλλες λεπτομέρειες που παίζουν ρόλο στην τελική απόφαση των αναποφάσιστων πολιτών, όπως το “αίσθημα ταύτισης” των επικεφαλείς με τους πολίτες, ότι δηλαδή τουλάχιστον κατανοούν το μέγεθος των προβλημάτων, ακόμη και αν δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσουν άμεσα και συνολικά σε πλήρη κλίματα, η ειλικρινής “αυτοκριτική”, όπου χωρίς δισταγμό να αναγνωριστούν οι όποιες αστοχίες συνέβησαν κλπ.
Απ’ ότι όμως φαίνεται, οι πολίτες έχουν πλέον βαρεθεί να παρακολουθούν αμέτοχοι και αποσβολωμένοι, την αέναη συνέχιση της… καριέρας των δεινοσαύρων και το ξεκίνημα εκείνης… του περιεχομένου των αυγών τους που κάποια στιγμή εκκολάφθηκαν!
Χριστός Ανέστη λοιπόν… και καλά κρασιά… !
