Να κοιτάς το σπίτι σου, αυτά τα σχεδόν ισοπεδωμένα χαλάσματα πνιγμένα στο νερό μέσα στα μπάζα και την ίδια ώρα να ακούς… για αναβολή πλειστηριασμού και αναστολή ΕΝΦΙΑ για έξι μήνες. Να ακούς, ενώ δεν έχεις ρεύμα και ΙΝΤΕΡΝΕΤ, του πως να υποβάλεις αίτηση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα, που εσύ δεν μπορείς να βρεις ούτε καν τη δική σου πλατφόρμα που πήγαινες με το τρακτέρ στο χωράφι. Και μην πούμε να είσαι και ηλικιωμένος… Να έχεις τα κτήματά σου θαμμένα 6 μέτρα κάτω από φερτά υλικά, λάσπη και ασήκωτες πέτρες από τα βουνά. Να μην ξέρεις πλέον που είναι καν τα όρια της περιουσία σου, τα κτήματά σου. Ούτε δρόμοι, ούτε γιοφύρια, ούτε τίποτα. Να σε παίρνει ο προμηθευτής για τη δόση που τρέχει, το δάνειο στη τράπεζα, το παιδί σου που θα πρέπει να συνεχίσει να σπουδάζει. Να χρειάζεσαι δεκάδες χιλιάδες ευρώ – που δεν τα έχεις – για να ξεμπαζώσεις τα χωράφια από τις πέτρες μπας και σε δυο – τρία χρόνια βγάλεις ξανά παραγωγή, κι αν βέβαια ξαναβρείς τους πελάτες σου. Και να γυρίσεις πίσω που; Ότι ήξερες, όπως το ήξερες, δεν υπάρχει πια. Ούτε φωτογραφίες από το παρελθόν της φαμίλιας σου δεν υπάρχουν πλέον. Άνθρωπος χωρίς ρίζες, χωρίς καν ταυτότητα.
Και να πας που;
Που έχεις μόνο τα ρούχα που φοράς. Με ένα μπουκάλι νερό και μια κονσέρβα. Σήμερα είσαι το επίκεντρο της αρωγής, σε τρεις – πέντε μήνες τί;
Αυτό λέγεται ξεριζωμός. Όπως τότε στη Σμύρνη.
Ποιος ΕNΦΙΑ, ποια εφορία, ποιες τραπεζικές δόσεις, ποιες οφειλές σε προμηθευτές; Όλα διαγραφή και επανεκκίνηση, όπως ακριβώς έκανε η φύση στη ζωή σου. Φτάνουν πια τα επιδόματα, εδώ δεν χωράει άλλη επιλογή.
Πλήρης διαγραφή και επανεκκίνηση τώρα.
